lunes, 16 de junio de 2008

OS DEREITOS HUMANOS

Artigo 1.- Todos os seres humanos nacen libres e iguais en dignidade e dereitos e, dotados como están de razón e conciencia, deben comportarse fraternalmente os uns cos outros.

Artigo 2.- 1.- Toda persoa ten todos os dereitos e liberdades proclamadas nesta Declaración, sen distinción algunha de raza, cor, sexo, idioma, relixión, opinión política ou de calquera outra índole, orixe nacional ou social, posición económica, nacemento ou calquera outra condición. 2. Ademais, non se fará distinción algunha fundada na condición política, xurídica ou internacional do país ou territorio de cuxa xurisdición dependa unha persoa, tanto se se trata dun país independente, como dun territorio baixo administración fiduciaria, non autónomo ou sometido a calquera outra limitación de soberanía.

Artigo 3.- Todo individuo ten dereito á vida, á liberdade e á seguridade da súa persoa.

Artigo 4.- Ninguén estará sometido a escravitude nin a servidume; a escravitude e trata de escravos están prohibidas en todas as súas formas.

Artigo 5.- Ninguén será sometido a torturas nin a penas ou tratos crueis, inhumanos ou degradantes.

Artigo 6.- Todo ser humano ten dereito, en todas partes, ao recoñecemento da súa personalidade xurídica.

Artigo 7.- Todos son iguais ante a lei e teñen, sen distinción, dereito a igual protección da lei. Todos teñen dereito a igual protección contra toda discriminación que infrinxa esta Declaración e contra toda provocación a tal discriminación.

Artigo 8.- Toda persoa ten dereito a un recurso efectivo, ante os tribunais nacionais competentes que a ampare contra actos que violen os seus dereitos fundamentais recoñecidos pola constitución ou pola lei.

Artigo 9.- Ninguén poderá ser arbitrariamente detido, preso nin desterrado.

Artigo 10.- Toda persoa ten dereito, en condicións de plena igualdade, a ser oída publicamente e con xustiza por un tribunal independente e imparcial, para a determinación dos seus dereitos e obrigacións ou para o exame de calquera acusación contra ela en materia penal.

Artigo 11.- 1.- Toda persoa acusada de delito ten dereito a que se presuma a súa inocencia mentres non se probe a súa culpabilidade, conforme á lei e en xuízo público no que se lle aseguraron todas as garantías necesarias para o seu defensa. 2. Ninguén será condenado por actos ou omisións que no momento de cometerse non foron delituosos segundo o Dereito nacional ou internacional. Tampouco se impoñerá pena máis grave que a aplicable no momento da comisión do delito.

Artigo 12.- Ninguén será obxecto de inxerencias arbitrarias na súa vida privada, a súa familia, o seu domicilio ou a súa correspondencia, nin de ataques á súa honra ou á súa reputación. Toda persoa ten dereito á protección da lei contra tales inxerencias ou ataques.

Artigo 13.- 1.- Toda persoa ten dereito a circular libremente e a elixir a súa residencia no territorio dun Estado 2. Toda persoa ten dereito a saír de calquera país, ata do propio, e a regresar ao seu país.

Artigo 14.- 1. En caso de persecución, toda persoa ten dereito a buscar asilo, e a gozar del, en calquera país. 2. Este dereito non poderá ser invocado contra unha acción xudicial realmente orixinada por delitos comúns Por actos opostos aos propósitos e principios das Nacións Unidas.

Artigo 15.- 1. Toda persoa ten dereito a unha nacionalidade. 2. A ninguén se privará arbitrariamente da súa nacionalidade nin do dereito a cambiar de nacionalidade.

Artigo 16.- 1. Os homes e as mulleres, a partir da idade núbil, teñen dereito, sen restrición algunha por motivos de raza, nacionalidade ou relixión, a casarse e fundar unha familia; e gozarán de iguais dereitos en canto ao matrimonio, durante o matrimonio e en caso de disolución do matrimonio. 2. Só mediante libre e pleno consentimento dos futuros esposos poderá contraerse o matrimonio. 3. A familia é o elemento natural e fundamental da sociedade e ten dereito á protección da sociedade e do Estado.

Artigo 17.- 1. Toda persoa ten dereito á propiedade, individual e colectivamente. 2. Ninguén será privado arbitrariamente da súa propiedade.

Artigo 18.- Toda persoa ten dereito á liberdade de pensamento, de conciencia e de relixión; este dereito inclúe a liberdade de cambiar de relixión ou de crenzas, así como a liberdade de manifestar a súa relixión ou a súa crenza, individual e colectivamente, tanto en público como en privado, polo ensino, a práctica, o culto e a observancia.

Artigo 19.- Todo individuo ten dereito á liberdade de opinión e de expresión, este dereito inclúe o de non ser molestado por mor das súas opinións, o de investigar e recibir informacións e opinións, e o de difundilas, sen limitación de fronteiras, por calquera medio de expresión.

Artigo 20.- 1. Toda persoa ten dereito á liberdade de reunión e do asociación pacificas. 2. Ninguén poderá ser obrigado a pertencer a unha asociación.

Artigo 21.- 1. Toda persoa ten dereito a participar no goberno do seu país, directamente ou por medio de representantes libremente escolleitos. 2. Toda persoa ten o dereito de acceso, en condicións de igualdade, ás funcións publicas do seu país. 3. A vontade do pobo é a base da autoridade do poder público; esta vontade expresarase mediante eleccións auténticas que haberán de celebrarse periodicamente, por sufraxio universal e igual e por voto secreto ou outro procedemento equivalente que garanta a liberdade do voto.

Artigo 22.- Toda persoa, como membro da sociedade, ten dereito á seguridade social, e a obter, mediante o esforzo nacional e a cooperación internacional, tendo en conta da organización e os recursos de cada Estado, a satisfacción dos dereitos económicos, sociais e culturais, indispensables á súa dignidade e ao libre desenvolvemento da súa personalidade.

Artigo 23. - 1. Toda persoa ten dereito ao traballo, á libre elección do seu traballo, a condicións equitativas e satisfactorias de traballo e á protección contra o desemprego. 2. Toda persoa ten dereito, sen discriminación algunha, a igual salario por traballo igual. 3. Toda persoa que traballa ten dereito a unha remuneración equitativa e satisfactoria que lle asegure así como á súa familia, unha existencia conforme á dignidade humana e que será completada, en caso necesario, por cales queira outros medios de protección social. 4. Toda persoa ten dereito a fundar sindicatos e a sindicarse para a defensa dos seus intereses.

Artigo 24.- Toda persoa ten dereito ao descanso, ao goce do tempo libre, a unha limitación razoable da duración do traballo e a vacacións periódicas pagas.

Artigo 25. - 1. Toda persoa ten dereito a un nivel de vida adecuado que lle asegure, así como á súa familia, a saúde e o benestar, e en especial a alimentación, o vestido, a vivenda, a asistencia médica e os servizos sociais necesarios; ten así mesmo dereito aos seguros en caso de desemprego, enfermidade, invalidez, viuvez, vellez ou outros casos de perda do seu medios de subsistencia por circunstancias independentes da súa vontade. 2. A maternidade e a infancia teñen dereito a coidados e asistencia especiais. Todos os nenos, nacidos de matrimonio ou fóra de matrimonio, teñen dereito a igual protección social.

Artigo 26.- 1. Toda persoa ten dereito á educación. A educación debe ser gratuíta polo menos no concernente á instrución elemental e fundamental. A introdución elemental será obrigatoria. A instrución técnica e profesional haberá de ser xeneralizada; o acceso aos estudos superiores será igual para todos, en función dos méritos respectivos. 2. A educación terá por obxecto o pleno desenvolvemento da personalidade humana e o fortalecemento do respecto aos dereitos humanos e ás liberdades fundamentais; favorecerá a comprensión, a tolerancia e a amizade entre todas as nacións e todos os grupos étnicos ou relixiosos; e promoverá o desenvolvemento das actividades das Nacións Unidas para o mantemento da paz. 3. Os pais terán dereito preferente a escoller o tipo de educación que haberá de darse aos seus fillos.

Artigo 27. - 1. Toda persoa ten dereito a tomar parte libremente na vida cultural da comunidade, a gozar das artes e a participar no progreso científico e nos beneficios que del resulten. 2. Toda persoa ten dereito á protección dos intereses morais e materiais que lle correspondan por razón das producións científicas, literarias ou artísticas de que sexa autora.

Artigo 28.- Toda persoa ten dereito a que se estableza unha orde social e internacional no que os dereitos e liberdades proclamados nesta Declaración fáganse plenamente efectivos.

Artigo 29.- 1. Toda persoa ten deberes respecto de a comunidade posto que só nela pode desenvolver libre e plenamente a súa personalidade. 2. No exercicio dos seus dereitos e no goce das súas liberdades, toda persoa estará soamente suxeita ás limitacións establecidas pola lei co único fin de asegurar o recoñecemento e o respecto dos dereitos e liberdades dos demais, e de satisfacer as xustas esixencias da moral, da orde pública e do benestar xeral nunha sociedade democrática. 3. Estes dereitos e liberdades non poderán, en ningún caso, ser exercidos en oposición aos propósitos e principios das Nacións Unidas.

Artigo 30.- Nada na presente Declaración poderá interpretarse no sentido de que confire dereito algún ao Estado, a un grupo ou a unha persoa, para emprender e desenvolver actividades ou realizar actos tendentes á supresión de calquera dos dereitos e liberdades proclamados nesta Declaración.

Aprobado e proclamado pola Asemblea Xeral das Nacións Unidas, o 10 de decembro de 1948.

miércoles, 11 de junio de 2008

resposta

A filosofía é a reflexión metódica que expresa a articulación do coñecemento, das posibilidades e límites da existencia e os modos de ser.

A ética provén da palabra latina ethos (costume>pensar) e do grego ethikos (significa carácter) Ten como obxectivo o estudo da moral e a acción humana, e a diferenciación e axusticiamento entre accións boas ou malas.

viernes, 30 de mayo de 2008

MODELO DE RECURSO DE REPOSICIÓN

AL HOSPITAL XS DE SANTIAGO C/Barbas 15820 GALICIA



DON/DOÑA: Manuela Rodríguez Fernández, mayor de edad, con domicilio en c/Púrpura nº13, 2ºb

36500 Lalín-Pontevedra con D.N.I. 42631434-M, ante el Hospital Xs de Santiago, comparezco y como mejor proceda en Derecho, DIGO:

Que por medio del presente escrito, al amparo de lo que establece el artículo 116 de la Ley 30/1992, de 26 de noviembre, de Régimen Jurídico de las Administraciones Públicas y del Procedimiento Administrativo Común, y en el plazo de tres meses que dispone el artículo 117 de la misma Ley, a contar desde el día siguiente a aquél en que se produce el acto presunto, vengo a interponer RECURSO POTESTATIVO DE REPOSICIÓN, contra el Hospital Xs de Santiago por provocar mi mal estado durante mi estancia en dicho hospital.

Se fundamenta el siguiente recurso en los siguientes:

ANTECEDENTES:

PRIMERO: En fecha miércoles 17 de agosto, del 2010 presenté una hoja de reclamación en el Hospital Xs de Santiago,de acuerdo con lo dispuesto en la Orden PRE/1107/2002, de 10 de mayo, por la que reclamo el derecho a una indemnización hacia dicho hospital por el mal servicio que he adquirido durante mi estancia.

SEGUNDO: Desde la fecha en que se presentó la reclamación no se ha recibido ninguna contestación por parte del hospital habiendo transcurrido el plazo de seis meses de que dispone ese Ministerio para resolver, por lo que de acuerdo con lo previsto en el artículo12 de la Orden PRE/1107/2002, de 10 de mayo, tal solicitud puede entenderse desestimada.

FUNDADENTOS:

PRIMERO: Como anteriormente se indica, en fecha miércoles 17 de agosto, del 2010 presenté la hoja de reclamación en el Hospital Xs de Santiago.
La mencionada documentación acedita un número de horas de formación con contenido que se corresponde con ese programa oficial que asciende a ....... horas, por lo que es suficiente para considerar acreditado el cumplimiento de este requisito.


Por lo expuesto:

SUPLICO AL MINISTERIO DE SANIDAD:

Que teniendo por presentado este escrito, se sirva admitirlo y tener por formulado en tiempo y forma RECURSO POTESTATIVO DE REPOSICIÓN, contra la resolución desestimadora presunta a mi protesta en el Hospital Xs de Santiago presentada en fecha de : 17 de agosto, 2010.

En miércoles 12 de octubre de 2010.



MODELO DE RECURSO DE CASACIÓN.

A LA AUDIENCIA PROVINCIAL DE PARA LA SALA DE LO CIVIL DEL TRIBUNAL SUPREMO

Don Segismundo Álvarez Gómez, Procurador do Tribunal Constitucional, actuando en nome e representación de Dona Manuela Rodríguez Fernández, segundo a representación que acreditou mediante a presentación dunha reclamación como documento n.: dezasete (17), demandado nos autos n.: vinte e cinco (25) de xuizo seguidos neste Xuzgado, comparezo e como mellor proceda en dereito, DIGO:

Que en tempo e forma se preparou ante a Audiencia Provincial de Galicia, recurso de casación contra a sentencia dictada en apelación da primeira instancia do Xuzgado de Madrid do xuizo ordinario promovido por Dona Manuela Rodríguez Fernández contra o Hospital Xs de Santiago sobre unha infección contraida en dito hospital.

Que, na súa consecuencia procedemos dentro do plazo otorgado, a presentar o escrito de interposición do RECURSO DE CASACIÓN, en base os seguintes

ANTECEDENTES DO FEITO

I. Que na demanda de xuizo de data dezasete (17) de Agosto de 2010, ante o Xuzgado de Primeira Instancia de Galicia a demandante Dona Manuela Rodríguez Fernández esixía unha indemnización ó maltrato que recibira durante a súa estancia no Hospital Xs de Santiago.
II. Que, o Xuzgado de primeira instancia dictou sentencia de data trinta e un (31) de Agosto de 2010 estimando integramente as pretensións da demandante, por resultar probada a existencia da falta de hixiene no Hospital Xs de Santiago.
III. Que contra tal sentencia interpúxose recurso de apelación ante a Sala do Civil da Audiencia Provincial de Madrid, onde se dictou sentencia de data doce (12) de Outubro de 2010, na que se confirmaba a sentencia dictada no referido Xuzgado de primeira insatancia. Acompáñase certificación da sentencia impugnada como documento n.: cincuenta (50).

Ós anteriores feitos correspóndelles os seguintes

FUNDAMENTOS DO DEREITO

I. LEXITIMACIÓN

Quen suscribe encóntrase lexitimado polo artículo 448 da Ley de Enxuiciamento Civil que di "Contra as resolucións xudiciais que lles afecten desfavorablemente, as partes poderán interpoñer os recursos previstos na Ley".

II. COMPETENCIA

No artículo 478 Ley de Enxuiciamento Civil, que atribue a competencia para coñecer de tales recursos a Sala do Civil do Tribunal Supremo.

III. PROCEDEMENTO

O artículo 477 da Ley de Enxuiciamento Civil que determina que son susceptibles do recurso de casación as sentencias dictadas na segunda instancia polas Audiencias Provinciais cando a cuantía do asunto excediere de vintecinco (25) millóns de pesetas e que se funde na infracción de normas aplicables para resolver as cuestións obxecto de proceso.

Artículo 481 da dictada Ley en canto a plazo de presentación e contido do presente recurso.

martes, 20 de mayo de 2008

EXEMPLO DE RECURSO DE ALZADA

O hospital respondeu negativamente á reclamación,polo tanto presentouse o seguinte:

D./Dna. : Manuela Rodríguez Fernández, maior de idade, sanitaria do centro ambulatorio de Lalín,
con domicilio a efecto de notificacións Rúa/Púrpura nº13 -2ºb 36500 Lalín -Pontevedra, y D.N.I: 42631434-M, a V.E.M.



EXPÓN:

Que, mediante el presente escrito, interpongo recurso de alzada, previo a la vía contencioso-administrativa, contra el hospital Xs de Santiago, el que baso en los siguientes:

FEITOS:

PRIMEIRO:
Debido á falta de hixiene do centro hospitalario contaxiáronme unha infección e tiven que estar ingresada vinte e dous (22) dos cales sete (7) estiven en urxencias.
SEGUNDO:
Debido a mala limpeza que exerce o persoal responsable destas tarefas esixo unha indemnización para que non ocorra nun futuro.

FUNDAMENTOS XURÍDICOS:

PRIMEIRO:
Debido a que non me aceptaron a reclamación que enviei ó centro hospitalario vinme obrigada a facer unha nova reclamación deste tipo.
SEGUNDO:
Espero que con esta reclamación poidan facer que isto non se produza de novo.



Na súa virtude,

Suplico a V.M.E. que, tendo por presentado este escrito, admitao a trámite e dé por interposto recurso de alzada contra o hospital Xs de Santiago, e solicitando que se tomen as medidas necesarias.


Santiago, trinta e un (31) de Agosto de 2010.



Fdo: Manuela R. Fdez.

lunes, 19 de mayo de 2008

EXEMPLO DE FOLLA DE RECLAMACIÓN

D./Dna. Manuela Rodríguez Fernández
D.N.I: 42654316 -M

Como residente no hospital Xs de Santiago, presento a seguinte reclamación por danos e prexuízos durante a miña estancia en dito hospital dende o día 20-07-2010 ata o día 12-08-2010:

*Contrain unha infección .
*Pouca atención por parte do persoal sanitario.
*Pésimo coidado dos enfermos.
*Falta de limpeza nos baños.
*Outros.

FUNDAMENTOS DA RECLAMACIÓN:

Despois de sair dunha operación durante a miña estancia en período de recuperación,contraín unha infección debido á falta de hixiene do centro hospitalario, polo que pasei vintedous (22) días ingresada, dos cales sete (7) en urxencias. Reclamo unha maior limpeza e unha maior coordinación e esixencia por parte do persoal responsable destas tarefas e unha indemnización debido á perda de varios días do meu traballo ao estar imposibilitada coa enfermidade para levalo a cabo.

DOCUMENTACIÓN XUSTIFICATIVA:

(Certificado médico que certifique a miña estancia no hospital Xs de Santiago por motivos de saúde.)

En mércores, a dezasete (17) de Agosto do 2010.

Fdo: Manuela R.Fdez.

viernes, 16 de mayo de 2008

PASOS A SEGUIR PARA UNHA RECLAMACIÓN

En caso de que presentes unha solicitude e non estes dacordo co veredicto, debes seguir os seguintes pasos:

1. Reclamación
2. Se non aceptan a reclamación, presentas os recursos á administración. Se neste caso tampouco che dan a razón vas ó Tribunal de Xustiza de Galicia, no cal hai tres órganos autonómicos:
-Xunta, que representa o poder executivo.
-Parlamento, que representa o poder lexislativo.
-Tribunal superior de xustiza, que representa o poder xudicial.
3. Agótase a vía xudicial e fallan na túa contra. Pódese apelar ó Tribunal Supremo de Madrid.
Preséntase o recurso de casación.
4.Agótase a vía xurídica se o Tribunal Supremo non acepta. Neste caso apélase ó Tribunal Constitucional.

martes, 13 de mayo de 2008

nunha reclamación:

1.Debe presentase unha folla de reclamación coas características do modelo de reclamación o que ditou a norma e co que estamos en desacordo coa sua actuación.


2.Agora farase a reclamación do recurso de alzada directamente ao Estado.


3.Se non se recibe unha contestación a esta reclamación debe presentarse unha folla coas características do modelo de recurso de reposición.

4.Por ultimo, apelas aos tribunais supremos mediante o recurso de casacióne podrá ponerse ante el órgano que dictó el acto que se impugna.

lunes, 21 de abril de 2008

AS TEORÍAS CONTEMPORÁNEAS DA XUSTIZA

*O comunitarismo ético contemporáneo constitúe certas variantes do liberalismo como o individualismo insolidario, desarraigo afectivo, devaluación das ligazóns interpersoais, perda da identidade cultural, etc.
Buchanan resumiu o pensamento liberal en cinco puntos:
1º-Os liberais devalúan ,descoidan e socavan os compromisos coa propia comunidade,sendo esta irremplazable na vida boa dos seres humanos.
2º-O liberalismo minusvalora a vida política xa que di que a política é un ben puramente instrumental ignorando a participación plena da comunidade.
3º-O pensamento liberal non da conta de certas obrigas e compromisos como as familiares e as de apoio as da propia comunidade ou país.
4º-O liberalismo non recoñece que suxeito humano está instalado nos compromisos e nos valores comunitarios.
5º-A filosofía política liberal exalta erroneamente a virtude da xustiza non se dando de conta que a xustiza é unha virtude reparadora, só necesaria nos casos en que se quebra a virtude máis elevada da comunidade.
Adela Cortina "Ética"

-Idea básica: o liberalismo do século XIX non é defendido porque nel só manexaban os orzamentos aqueles que tiñan un certo nivel económico que viña dado por grazas de deus, el era quen decidia se unha persoa era ou non rica,
ser pobre considerábase que era un castigo divino. Hoxe en dia nunha democracia non esta ben visto que os ricos teñan o poder xa que todos os cidadáns teñen os mesmos dereitos polo tanto ricos e os pobres teñen o dereito de decidir e elixir as ideas de estado que a cada un lle conveña mellor.

*Rawls pretende elevar a un nivel máis elevado de abstracción á coñecida teoría do contrato social.Para logralo non pensou que dito contrato é aquel necesario para ingresar ou gobernar nunha sociedade particular.Máis ben a idea principal é que os principios da xustiza son aqueles que as persoas libres e racionais, interesadas en promover os seus propios intereses, aceptarían unha posición inicial de igualdade.Estes principios regulan os acordos posteriores, os tipos de cooperación social e as formas de goberno que se poden levar a cabo.

J. Rawls "Teoría de la justicia"



*Un grupo de persoas (clase, casta,estrato,condición,alianza ou formación social ) chegan a gozar dun monopolio con respecto a un ben dominante. Dito ben pode estar convertido en oportunidades poderes ou reputacións de tal forma que os fortes controlan a riqueza,os bos a honra e os educados os cargos;pero o resentimento e a resistencia son tan expansivos como as crenzas, polo que hai xente que o control non é xusto, se non unha usurpación. O conflito social é intermitente ou endémico;despois dun tempo as contras afloran. Se ben son de distintas clases as máis importantes son:
  1. A pretensión de que o ben dominante, sexa cal sexa, se redistribúa de forma que poida ser igualmente ou polo menos máis amplamente compartido: iso equivale a afirmar que o monopolio é inxusto
  2. A pretensión de que se abran vías para a distribución autónoma de todos os benes sociais: iso equivale a afirmar que o predominio é inxusto.
  3. A pretensión de que un novo ben, monopolizado por algún novo grupo, remplace ao ben actualmente dominante: iso equivale a afirmar que o esquema existente de predominio e monopolio é inxusto.
M. Walzer: Las esferas de la justicia.

-Idea básica:Todos aqueles que teñen poder sempre teñen unha teoría para defender o seu poder xa sexa político ou económico. En base a un principio ético xustifícase a riqueza duns e a falta de diñeiro noutros (desigualdade económica). Os grupos dominantes trasladan as súas ideas ó resto da sociedade,pero existen algúns grupos que pensan que non é xusto que isto suceda. A acumulación de riqueza e poder é negativa e que o monopolio resida nus poucos é inxusto.

viernes, 11 de abril de 2008

A XUSTIZA

A xustiza é o dereito de estar sometido as leis soamente , o dereito de dicir a sua opinión e escoller a sua industria e o dereito de reunirse con outros individuos tanto sexa para deliberar como polo simple feito de reunirse .
Antigamente consistia en exercer colectiva e directamente determinadas parte da soberanía, de liberar publicamente sobre os temas da xustiza e do goberno. Eles admitian como compatible con esta liberdade colectiva a subxección completa do individuo a autoridade da multitude reunida. A autoridade do corpo social interpoñiase e mortificaba a vontade da xente se o via preciso incluso por relacións domésticas ou tarefas inofensivas. O individuo era escravo nas relacións privadas, como cidadán podía decidir pero particularmente estaba limitado en tódolos seus movementos.
Entre os modernos o individuo, independente na vida privada , só e soberano en apariencia aínda nos estados mais libres .

Constant, B. Del espiritu de conquista

A comunidade é o lugar onde as casas de familias viven con perfeción e autosuficiencia. Si todas as casas non habitasen o mesmo territorio contraendo matrimonio entre si as persoas non existiria. da boa relación entre familias resultou a amizade e con ela a decision da vida en comun .
A vida feliz e boa é a cidade onda se asocia as familias de aldeas para unha vida mellor foemando unha comunidade.
A comunidade politica ten boas intencions non so a vida en comun segun se contribua en maior ou menor grado a esta comunidade, correspondelles maior participacion na cidade a os que carecen de virtude politica por ser iguais ou superiores en riqueza liberdade ou estirpe.

Aristóteles, Politicas


No sentimento de xustiza os seus elementos consisten no castigo que é un sentimento natural de resarcimento ou vinganza que se fai extensible aa todolos danos que se causan. Este sentimento natural rexeita calquera feito doutra persoa que nos resulta desagradable , cando este fai moral mediante a incorporacion dun sentimento moral actua polo ben xeral de maneira que os xustos rexeitan os danos causados a sociedade ainda que non se vexan afectados e non rexeitan un dano a eles mesmos, mesmo se este serve a sociedade .

J.S.Mill,O Utilitarismo

viernes, 28 de marzo de 2008

Nunha comuna de 10 persoas decidiuse que o máis rico debería duplicar o capital dos demais; isto é, dar a cada un unha cantidade igual á que tivese. Cando votaron contas, tralo reparto, viron que todo seguía exactamente igual que antes, salvo que o nome dos ricos e os pobres tiña cambiado, naturalmente, pero a distribución das fortunas era a mesma. O total da fortuna era de 1.023.000 euros. ¿Cal era o reparto entre as dez persoas?


Tódalas persoas excepto o mais rico terían o dobre de diñeiro do que posuian anteriormente. O rico tería menor capital que os demais e o pobres a pesar de ter o dobre de diñeiro seguirían, en comparación co rico,que agora é outro individuo, tendo menos diñeiro. A maioría seguirían sendo pobres.


Se hai que repartir un pastel entre varios nenos, podense dar diversas razóns para unha distribución desigual. Un neno podería explicar que ten moita fame. Este é o chamado argumento da necesidade. Outro neno podería dicir que a nai prometeralle a metade da torta: o argumento dos dereitos adquiridos. Un terceiro podería argumentar que traballou para a nai: o argumento a favor do mérito no sentido máis estrito (rendemento). En cuarto lugar, un neno podería dicir que merece un anaco máis grande por ser o primoxénito. Esta razón equivale a dicir que ten previamente un valor maior. Todas son, chegado o caso, razóns relevantes. Se non se puidese dar unha razón relevante, só quedaría o reparto igualitario. Non só se debe poder dar unha razón, senón que esta ten que amosarse tamén como relevante. Se un neno dixera que merece o anaco máis grande porque ten os ollos azuis, esto sería rexeitado por irrelevante (a non ser que se recoñeceran premisas adicionais). Tugendhat, E. Lecciones de ética. pax 356 Barcelona Gedisa. 1993.


Cuestión: ¿Que diferencia hai entre razón relevante e non relevante?

Unha razón relevante é aquela que beneficia a un individuo facendo desigual o reparto e cedéndolle maior cantidade por ter unha calidade que os outros non posúen, e unha non relevante é aquela na que todos os individuos adquiren a mesma cantidade nun reparto xa que non existe distinción entre eles.



Cando Aristóteles alabou a xustiza como primeira virtude da vida política, quixo suxerir que a comunidade que carecera de acordo práctico acerca do concepto de xustiza debía carecer tamén da base necesaria para a comunidade política. A carencia de tal base debe por tanto ameazar á nosa sociedade. (...) Posto que a virtude entendese polo xeral como a disposición ou sentimento que producirá en nos a obediencia a certas regras, o acordo sobre cáles sexan as regras pertinentes será sempre unha condición previa do acordo sobre a natureza e contido dunha virtude concreta. Pero, como xa suliñei na primeira parte deste libro, o previo acordo acerca das regras é algo que a nosa cultura individualista non pode asegurar. En ningunha parte esto se manifesta máis e tampouco en ningunha parte ten consecuencias máis ameazadoras que no caso da xustiza. A. MacIntyre. Tras la virtud. Pág. 300. Crítica Barcelona 2001.


Cuestións:

¿A que concepto de xustiza estase a referir Aristóteles?

Refirese a xustiza como algo imprescindible para unha comunidade política e sociedade que establece unhas normas para o se funcionamento.


¿Son compatibles as normas de convivencia co individualismo ?


Non se afectan entre elas, xa que o individualismo afectan a un so individuo mentres que as de convivencia son un tipo de normas para que un grupo de persoas se poidan relacionar.

miércoles, 12 de marzo de 2008

INMIGRACIÓN E EMIGRACIÓN DE GALICIA

INMIGRACIÓN EN GALICIA

Nos últimos cinco anos, produciuse un elevado incremento do alumnado inmigrante nas escolas de Galicia, ata sobrepasar con creces os sete mil alumnos, alcanzando neste momento o 2,5 % do total da poboación escolar galega en educación non universitaria. En tal contexto, a escola eríxese en institución clave polas expectativas a cerca da súa contribución á mellora dos proxectos de vida que traen consigo as familias destes alumnos. Ben entendido que a escola tamén debe renovar a súa estrutura organizativa e metodolóxica aproveitando o cambio social que reflexa a influencia de inmigrantes a unha comunidade na que cobra forza a demanda de educación para a cidadanía.

EMIGRACIÓN EN GALICIA

Galicia é case sinónimo de emigración, porque de Galicia, por emigrar, emigraron: traballadores, intelectuais, enerxía eléctrica e capitais. O galego emigraba baixo dous signos: un, que o empurraba fóra da súa terra na procura de mellor situación económica e outro que o facía voltar. Así temos que, sendo o país que dá maior porcentaxe de emigración, tamén somos, curiosamente, o que maior índice de retornados temos por número de emigrantes.

No fenómeno migratorio pode establecerse unha correlación: pais e muller ficaban en Galicia, fillos e home na emigración. Esta constante quizais sexa o factor máis importante que favoreceu tan elevado número de retornados, amén do apego que os galegos temos á nosa terra. Emigraron maioritariamente homes, cun elevado índice de xuventude ( a taxa de masculinidade representou o 70% do total da emigración ). A muller galega incorpórase periodicamente á emigración, facéndoo dunha forma activa a partir da década dos 50.

Os emigrantes dirixíanse fundamentalmente a América Latina, sendo Arxentina o país que máis xente recibiu ó longo da historia. Xeralmente concentrábanse nas grandes áreas urbanas: Bos Aires, Montevideo, S.Paulo, Río, Bahía, A Habana,... Adicábanse preferencialmente ó sector servicios, comercio e profesións liberais, recibindo o sector agrario unha porcentaxe moi baixa, salvo no caso de Brasil, onde as explotacións agrarias, forestais (caucho) e minerais ocuparon un considerable número de emigrantes.


A emigración a América, segundo o concepto moderno, iniciouse xa ven entrado o século XIX, a pesar de que ó longo dos séculos XVI, XVII e XVIII xa tiveran saído da Galicia continxentes máis ou menos importantes de xente con destino ás colonias da ultramar, aínda que neste período non recibían a denominación de emigrantes.

Eran cargos da administración, integrantes dos exércitos, colonos, aventureiros, prófugos da xustiza, misioneiros, etc. O goberno español, que viña ignorando sistematicamente o problema da emigración e poñéndolle trabas legais, non ten máis remedio que recoñecela oficialmente en 1853, xa que se ve impotente para solucionar a precaria situación socioeconómica do Estado. Pasará, entón, de impedila a favorecela como vía de solución, dando lugar así ó inicio dunha emigración a regueiros cara as recén independizadas repúblicas latinoamericanas, aínda que será Cuba, que por aquelas datas é colonia española, quen reciba maior número de emigrantes durante o século XIX e primeiros anos do XX. Arxentina e Brasil seguiranlle, por esta orde, na recepción dos mesmos.

Posteriormente será Arxentina quen se coloque á cabeza como país receptor, posto que só cederá entre 1915 e 1920 a favor de Cuba e máis tarde, a partir de 1953, a favor de Venezuela, quen o manterá ata a finalización do proceso migratorio na década de 1970. Arxentina acadará esta supremacía en base a unha política tendente a poboar grandes territorios case desérticos, e para logralo emprendeu unha campaña divulgadora das " cualidades " do país, así como unha forte propaganda nos lugares de orixe dos emigrantes. Outros países americanos que tamén se significaron por ter recibido importantes continxentes de emigrantes son: Uruguai, Porto Rico, México, Estados Unidos e República Dominicana.

Segundo o lugar de Galicia de onde proceden, os emigrantes dirixíanse maioritariamente a un determinado país e dentro deste a determinadas zonas ou cidades, influenciados pola presencia máis ou menos importante de veciños ou achegados anteriormente asentados alí. A modo de exemplo diremos que os veciños do concello de Pontevedra emigraron nun principio a Cuba e posteriormente a Arxentina e a Uruguai. Venezuela tamén tivo unha importante colonia.










Por épocas, o fluxo migratorio pódese sintetizar do seguinte xeito:

De 1810 a 1853 constátase unha forte corrente migratoria moi difícil de cuantificar, xa que o goberno do estado non tiña recoñecido oficialmente este xeito. Así que algúns autores denominan este período como o da emigración clandestina.

Pero a partir de 1836 comezan a asinarse os primeiro tratados de recoñecemento das novas repúblicas, sendo México a primeira en ser recoñecida este ano e posteriormente serano Uruguai, Chile e Arxentina. En consecuencia, iníciase un auxe da emigración. Fe disto dánolo a aparición dos boletíns oficiais das deputacións de anuncios de saída de barcos cara as novas repúblicas. En decembro de 1836 aparece publicada a saída da Coruña do General Laborde con destino a Montevideo, Bos Aires e outros puntos do Mar da Prata. Así sucesivamente irán saíndo barcos, case todos de vela. En 1850, anúnciase a saída desde Carril do bergantín Juan, publicitado como vapor de primeira clase. Os primeiros datos relativamente fiables dáos A. Eiras a partir de 1836, estimando que entre esta data e 1860 saíron 93.040 galegos.

Será a partir de 1853, ó admitir o goberno oficialmente o fenómeno migratorio, cando comeza o que se denominou emigración legal. Nesta etapa podemos fixar un período que vai de 1860 ata 1880 que aporta a cifra de 122.875 emigrantes.

O grande impacto migratorio comezará a partir de 1880 e duará ata 1930. Este espectacular aumento virá favorecido por varios factores, entre os que cabe destacar os seguintes:


A introducción da navegación a vapor, que reduce considerablemente a duración da viaxe e aumenta a seguridade da mesma.

As políticas das repúblicas americanas que favorecen a entrada de emigrantes.

A irrupción de fortes compañías navieiras inglesas, francesas e alemanas no negocio, que promoverán fortes campañas publicitarias como reclamo a fin de que a xente "pique" no engado da emigración.

A comunicación epistolar dos que xa están alá, que dalgún xeito invita a familiares e amigos a decidirse pola viaxe, e ó mesmo tempo a garantía de sentirse seguros de que van ser recibidos por xente amiga ó chegar ó outro lado do "charco".


Con todos estes factores, milleiros de galegos arriscaranse a cruzar o océano cara a un mundo de esperanza. Comeza o que se coñeceu como a emigración masiva, que acadou a cifra de 1.488.509 emigrantes. Para dar unha idea da enorme "enxurrada", tal como a denomina algún autor, podemos citar que no ano 1912 saíron de Galicia 203.542 emigrantes, seguindo de 1913 con 165.010 e 1920 con 163.465. O feito de que ata 1910 non existan estatísticas fiables fai que todas estas cifras poidan ter importantes lagoas, dado que ningún autor foi quen de determinar a contía das persoas que emigraron clandestinamente.


A partir de 1930 comeza unha forte crise migratoria que durará ata 1946/47, orixinada por:

A crise económica de 1929 que deixou a moitos países americanos nunha situación precaria.

A guerra civil española, co seu peche de fronteiras.

A segunda guerra mundial, que facía moi difícil a travesía do Atlántico, entre outras causas porque as principais compañías navieiras pertencían a países participantes no conflicto bélico. Neste período só se contabilizan 62.036 emigrados, moitos deles por razóns políticas.


Co fin da segunda guerra mundial e a apertura de fronteiras, comeza un novo período migratorio que durará ata 1970; período que ten un forte repunte dende o seu inicio ata 1960 e durante o cal emigraron 286.437 persoas. A partir do ano 60 ata principios do 70 comeza un declive que será xa definitivo e marcará o fin deste éxodo americano. Nesta etapa só se contabilizan 97.085 emigrantes.

Se facemos unha aproximación ó total, atopamos que desde 1810 ata 1970 terían saído de Galicia 2.146.982 galegos/gas, cifra que segundo algúns autores facilmente se vería incrementada se se puidera cuantificar o valor real do fenómeno "clandestino".

martes, 11 de marzo de 2008

OS PROCESOS XUDICIAIS E AS SUAS FASES

1. ¿Cando se considera que un acto é ilícito? Non todos os actos ilícitos son delito. ¿Cál é a razón de que non o sexa? ¿Cál é a característica esencial do delito?

Un acto ilícito é aquel que se leva a cabo sen estar aprobado por unhas normas. Por exemplo o roubo ,o asasinato ou a desobediencia.
Un acto ilícito pero non delitivo é por exemplo copiar nun exame.
A característica dun delito e que é un acto ilícito grave que se paga cunha condena.

2. ¿En que casos dos seguintes dirías que existe responsabilidade do suxeito que actúa nos resultados da acción? ¿De qué tipo sería esa responsabilidade? Consulta para iso a diferencia entre responsabilidade obxectiva e subxectiva e entre responsabilidade civil ou penal.

-Un profesor deixa que os alumnos copien nun exame saindo da aula, pero só co propósito de voltar a entrar e acusalos de copiar no exame.

Neste caso si. Sería unha responsabilidade subxectiva e civil.

-Un alumno volta un libro roto á biblioteca por que o deixou tirado no patio.

Si, é a súa responsabilidade tanto obxectiva como subxectiva e civil.

-Todos os alumnos dun centro suspenden o exame de selectivo pois todos cometen o mesmo erro porque o profesor explicouno mal.

Si, responsabilidade subxectiva e civil.

-A un condutor fallanlle os freos do seu coche e por ese motivo atropela a unha persoa que morre no acto.

Tería responsabilidade obxectiva e penal.

-Un médico non é quen de levar a cabo unha operación por non dispor dos medios suficientes no hospital e o paciente morre.


Responsabilidade subxectiva e civil.

-Un condutor borracho atropela a un peatón cruzando nun semáforo.

Responsabilidade subxectiva e penal.

3.¿Cómo da comezo un proceso xudicial? Reúnense as probas e faise a acusación.
¿Pode
haber un proceso sen acusado? Si.
¿de qué tipo? A aprobación dunha lei lévase a cabo sen unha acusación.
¿Cál é a función do fiscal nun proceso xudicial? É un funcionario do Estado, representa a acusación pública. Unha das suas funcións é actuar de oficio cando ten coñecemento de feitos que violan a legalidade, aínda que non se producise ningunha denuncia.
¿En calquera caso está presente o fiscal? si
¿e a función do avogado defensor?
Defende os intereses (a inocencia ou os atenuantes) do acusado. Durante a preparación da defensa ten que analizar tódalas fontes, para poder coñecer tanto os feitos como os argumentos que pode presentar a parte contraria. Como o fiscal, tense que dirixir ao xurado nos seus alegatos, tratando de o convencer sobre a veracidade dos seus argumentos así como da debilidade dos testemuñas e argumentos contrarios (os do fiscal) as suas posicións.
¿Sempre ten que haber un avogado defensor? Non, soamente canda se fai unha acusación e hai un acusado ao que defender.
¿pode mentir unha testemuña?Están baixo xuramento e non deberían mentir.¿e o acusado? ídem. ¿pode a defensa ocultar probas? Poden ocultalas ¿e o fiscal? non.
¿Qué tribunal xulgaría cada un dos delitos seguintes:
A vulneración dos acordos dun contrato, tribunal unipersoal .
A queixa dun cidadán por un imposto excesivo, tribunal colegiado .
Un delito de roubo,tribunal unipersoal.
Un accidente de coche só con danos materiais e sen vítimas,tribunal unipersoal.
¿Cómo se denomina la rama del derecho a la que incumbe cada uno de esos procesos? Pertencen á rama procesual civil, administrativo, penal, constitucional ou laboral.

EMIGRACIÓN E INMIGRACIÓN EN GALICIA

Emigración en Galicia


O recoñecemento da significación da emigración como un fenómeno cardinal na configuración da identidade de Galicia e das súas implicacións na actualidade levounos a constituir este centro de documentación .O centro quere ser un banco vivo da presencia dos galegos no exterior de aí que a posta á disposición dos investigadores e estudiosos dun fondo heurístico de carácter virtual en materia migratorio. se constitúa no seu principal obxectivo.

Como sinalabamos na presentación do conxunto do proxecto CEEPAM Migraciones , o ser este unha iniciativa galega e desde Galicia, e pola consideración histórica, con plena vixencia ata os tempos actuais, de Galicia como un país de emigración, queremos dar especial relevancia ós estudios, noticias, documentos (históricos, estatísticos, fotográficos, sonoros, entrevistas, etc), así como ás realizacións dos galegos no exterior e na propia Galicia, inserir tamén reseñas de libros, noticias de prensa... que traten un fenómeno de especial complexidade como é o da emigración galega esixia un centro como este no que se incorporan as novas manifestacións . Contamos para iso con experiencias anteriores en diversos soportes tradicionais e coa colaboración de especialistas nestes eidos de recoñecida solvencia internacional.

A súa materialización é posible gracias ó apoio e á participación decidida de recoñecidos investigadores españois e internacionais nestes campos, que suman os seus esforzos a unha iniciativa destas características, nova no noso contexto académico e necesaria para unha millor comprensión da nosa historia e da nosa realidade actual.


Inmigración en Galicia

A situación de desemprego dos inmigrantes en Galicia comeza a ser preocupante, tal e como amosan as taxas reflectidas no estudio realizado pola empresa de traballo temporal Manpower


Do informe da situación dos inmigrantes publicado pola empresa Manpower pódense extrapolar os seguintes datos:
  • - A taxa de inmigración en Galicia iguala á media española nun 4,1%, sen embargo a taxa de desemprego desta poboación situada no 20,5%, supera con creces ás do resto das comunidades, sendo unicamente Extremadura a que amosa un desemprego máis elevado dos inmigrantes.
  • - Comparando coa poboación galega, por cada parado oriúndo, dous inmigrantes están sen traballo.
  • - Polo que respecta a orixe deste colectivo, un 43,8% dos mesmos proceden de Latinoamérica, un 37,8% da UE, e quedando en último lugar cun 3,7%, os de nacionalidade africana. Diferenciando por sexos, sorprende o feito de que as inmigrantes do continente africano sexan as de maior presencia en Galicia.
  • miércoles, 5 de marzo de 2008

    EMIGRACIÓN A OCCIDENTE

    LA INMIGRACIÓN ILEGAL

    Es conveniente tener una idea de la cantidad de inmigrantes que entran y hay en España para darse cuenta de la importancia, mayor o menor, del problema. Si contamos solamente los inmigrantes africanos que están registrados con permiso de permanecer en el país, los marroquíes y argelinos ascienden a unos 200.000, seguidos de los negros subsaharianos que son como 25.000. Son estas cifras de fines del año 2000 pero a medida que pasa el tiempo van haciéndose mayores. Luego tenemos el grupo de inmigrantes suramericanos y del Caribe, que asciende entre andinos (ecuatorianos, peruanos, etc.) y dominicanos a la cifra de 130.000; la mayoría de mujeres son de la República Dominicana. A estos montantes hay que añadir los inmigrantes de procedencia asiática, principalmente filipinos y chinos, con un total de unos 60.000. El total de todos estos inmigrantes nos da la suma de 415.000. Pero esta cifra es superada por el Ministerio de Trabajo, que sitúa los inmigrantes no europeos con permiso de trabajo en 607.000.
    Para ser realistas debemos añadir aún a la cifra de inmigrantes aquellos que han llegado y están ilegalmente en España. Pero esta cifra lógicamente no se conoce según afirma el diario El País, el cual da unas cifras aisladas en lugares concretos, por ejemplo, de 25 a 30.000 inmigrantes ilegales en la región valenciana según datos del sindicato Comisiones Obreras.
    Podemos pensar que los inmigrantes ilegales son tantos como los legales de forma que nos estaríamos acercando al millón de inmigrantes en total, es decir, contando los africanos, los latinoamericanos y los asiáticos sin olvidar pequeños contingentes de la empobrecida Europa Oriental.
    Algunos razonan diciendo que la inmigración que hace daño es la ilegal. El politólogo Giovanni Sartori establece una distinción entre los legales y los ilegales y se muestra muy contrario a dejar permanecer a estos últimos. Esta distinción entre legales e ilegales es útil por cuanto los ilegales se prestan a caer en la delincuencia y el Gobierno no tiene control sobre ellos al no saber quiénes son ni dónde están. Pero no podemos ir muy lejos con esta diferenciación entre legales e ilegales, pues los ilegales pueden ser convertidos en legales de la noche a la mañana, bastando un simple decreto del gobierno como ocurre con las amnistías y regularizaciones en masa que se hacen a favor de ellos y que mencionamos más tarde.
    La ubicación de los inmigrantes en España dista de ser uniforme. Se concentran principalmente en las zonas agrícolas que van desde Almería hasta Cataluña pasando por la región valenciana; aparte tenemos las fuertes concentraciones de inmigrantes de Barcelona y Madrid y sus alrededores (con 148.000 y 150.000 respectivamente). Pero la verdad es que se les puede ver en muchas ciudades españolas y cada vez más, siendo muy visibles en verano vendiendo baratijas en las zonas turísticas. “Bueno, bonito, barato” es el primer español que aprenden.
    De estudios que se han hecho y que se basan en el último proceso de regularización masiva de inmigrantes (año 2000), la actividad de éstos se reparte así: 32% en la agricultura; 15% en servicio doméstico (principalmente dominicanas y filipinas); 15% en la construcción; 11% en la hostelería; un 6% en el comercio menor (pensamos que son los ambulantes). Finalmente, la estadística nos da la cifra de un 32 % en “otros”, o sea, profesiones varias.
    Entre estos “otros”, se encuentran las prostitutas. La estadística no nos dice cuántas hay (¿quién puede saber eso?) sino que el 63% de las que se ven en España son inmigrantes principalmente del Tercer Mundo, particularmente subsaharianas, es decir, chicas de raza negra. La información que trae el mencionado periódico El País en su edición del día 11 de diciembre del año 2000 es de lo más sórdido, cumpliendo así una labor informativa aunque nos resulte desagradable tenerla que leer si queremos estar informados.
    Resumiendo a lo mínimo para no cansar más al lector con cifras molestas, le diremos que los precios que cobran han bajado por la gran abundancia de chicas . Que el 24 % son latinoamericanas y el 65 % negras (subsaharianas, dice la información); también hay europeas, un 8 %, y cobran más caro. Refiriéndose a Madrid, dice, las no-europeas abordan en plena calle, medio desnudas y a veces los vecinos han protestado por tanto descaro y hasta han cortado el tráfico en el paseo de La Castellana para llamar la atención de las autoridades. La misma fuente de información cuenta el problema del sida que todo esto representa. Dice que según la ONU a finales de 1999 padecían el sida cerca de 34 millones de personas en el mundo, 23 de ellas en el África negra. Ahora bien : Si tenemos en cuenta que el África negra, con algo más de 600 millones, tiene menos de una décima parte de los habitantes del planeta resulta que tiene con mucha diferencia la mayor incidencia de sida del mundo. Algunos de estos virus suponemos que viajan a bordo de las pateras que cruzan el estrecho.
    Dejando de lado el problema de la prostitución, tenemos a España a comienzos del siglo XXI convertida en un país de inmigración de mano de obra barata y constituida principalmente por marroquíes, negros y latinoamericanos; también hay una corriente de europeos, sobre todo del este de Europa aunque en cantidad mucho menor. La tendencia de los europeos, al menos los occidentales, es hoy día no a emigrar sino a estabilizarse cada uno en su propio país. Esto ha resultado una sorpresa pues se creía que al efectuarse la integración de Europa, los trabajadores de países de salarios más bajos emigrarían a los de salarios más altos; pero esta emigración no ha tenido lugar en cantidades apreciables. Por ejemplo: Los españoles ya no emigran a Alemania a pesar de que los salarios en dicho país son bastante más altos que en España.
    España es aún un país con menos inmigrantes que otros de Europa, nos referimos a Italia, Alemania y Francia, país éste donde la inmigración que llegó procedente del norte de África constituye un serio problema social.
    Existen, desde cierto punto de vista, dos clases de inmigración: la asimilable y la no asimilable.

    martes, 4 de marzo de 2008

    PROBLEMAS DA INMIGRACIÓN

    Entre as consecuencias que existen para as persoas que inmigran a outro país, podemos destacar:
    1. Non coñecen as costumes e a veces tampouco o idioma.
    2.A xente recibeos de mala maneira.
    3.Teñen problemas para encontrar un traballo e un lugar onde vivir.
    4.Moita xente non os acepta, aínda que non os coñeza.
    5.Algúns teñen costumes raras e algúns comportanse como se estiveran no seu país. Por exemplo: as mulleres de países islámicos conservan o velo que levan no seu país.
    6.Cando sucede un roubo ou pasa calquera cousa e estes inmigrantes están presentes nel, as persoas deste país soen acusalos a eles.
    7.Arriesgan a vida ó cruzar a fronteira. Moitas mulleres veñen embarazadas e tamén veñen moitos menores.


    A chegada destas persoas a un novo país supón para elas un cambio de vida total. Aínda que sigan cas costumes do seu país deben aceptar e adaptarse ás costumes do novo país.
    As persoas que chegan en pateras, morren no traxecto e outras chegan ás nosas costas moi desidratasdas ou en mal estado.
    En ocasións, como estas persoas teñen familias numerosas, soe chegar ó país o cabeza de familia ou o maior deles, buscando traballo e unha vez encontrado e tendo un lugar para vivir, pretenderán traer á familia.

    lunes, 3 de marzo de 2008

    Os procesos xudiciais civís

    A nosa Lei de Enxuiciamento Civil establece dous criterios para determinar que clase de xuicio é o aplicable en cada caso concreto: según a materia da que se trate e segundo a cuantía da reclamación; igualmente establece 4 tipos de procedementos xudiciais que tamén presentan particularidades en función dos asuntos que se tramitan nos mismos.

    Os 4 tipos de procedementos máis destacados son:

    O xuicio ordinario

    O xuicio verbal

    O xuicio monitorio

    O xuicio cambiario



    viernes, 29 de febrero de 2008

    A INMIGRACIÓN E A EMIGRACIÓN

    Inmigración é a entrada a un país ou rexión por parte de persoas que naceron ou proceden de outro lugar. Representa unha das dúas opcións ou alternativas do término migración, que se aplica aos movementos de persoas dun lugar a outro e estos desplazamentos conlevan un cambio de residencia ben sexa temporal ou definitivo. As dúas opcións dos movementos migratorios son: emigración, que é a salida de persoas dun país, rexión ou lugar determinados para dirixirse a outro distinto e inmigración, que é a entrada nun país, rexión ou lugar determinados procedentes de outras partes. De maneira que unha emigración leva como contrapartida posterior unha inmigración no país ou lugar de chegada.


    Os procesos migratorios son inherentes á especie humana e a moitas outras especies. Nacen do instinto de conservación da especie máis que do individuo, e débense sempre a unha evaluación comparativa do entorno onde se vive en canto aos recursos e posibilidades con que se conta, e dun entorno diferente, no que existe unha percepción de que eses recursos e posibilidades poden ser maiores e mellores.

    Existen varias causas para a inmigración que van desde a escala global hasta motivos persoales.

    Probablemente unha das máis comúns é a migración por motivos económicos, xa que moitas persoas emigran buscando noutro país maiores ingresos ou un mellor nivel de vida. Na actualidade este tipo de migración típicamente ocurre desde países menos desarrollados a países máis desarrollados e en moitos casos estos inmigrantes ingresan ou se mantiñen de forma ilegal no país de destino.

    Outro motivo importante para a inmigración dáse debido a situacións que obliguen a deixar o país de orixe, como persecución política, étnica ou relixiosa ou para escapar de situacións políticas inestables ou guerras.

    Nalgúns casos a inmigración está asociada a profesións ou empleos, como por exemplo os misioneiros relixiosos, empleados de coorporacións transnacionais, empleados de organizacións non gubernamentais internacionais ou empregados do servicio diplomático. No caso dos científicos, é nalgúns casos esperable, ou incluso requerido, que como parte da súa carreira estudien ou traballen en países distintos ó país de orixe.


    A emigración ten problemas diferentes: os que se van teñen un efecto similar ó da disminución da natalidade, o que para os países de natalidad alta será un alivio. Os que veñen teñen que integrarse no novo país, primeiro laboralmente cunha legalidade en permisos, identificación, seguridade social e educación; ó mesmo tempo culturalmente, polo idioma novo, cando é diferente do seu, en calquer caso deben asumir as novas costumes e formas de vida. Os valores serán de diferente intensidade, por exemplo o concepto de amizade, de servizo comunitario, de tempo libre, de horarios, de comidas, de familia, de folclore, de gustos artísticos; estos novos ou modificados valores deveranse atemperar cos seus de orixen para evitar problemas inútiles, pero a diversidade cultural e a diversidade de idiomas, de relixións, pode ser enriquecedora ás veces, e creadora de conflictos graves en outros casos. De todas formas non serán estas cuestións os principais problemas, salvo que haxa unha forte discriminación polos nacionais ou por outros grupos de emigrantes.

    Os problemas máis graves e de diferente intensidade según países son documentos de identidade legais/permiso de traballo legal. Para sobrevivir os adultos e as súas familias necesitan traballar, salvo que sexan xubilados e veñan por reagrupación familiar. O Estado debe proveelos de identidade, moral e psicolóxicamente se é preciso. Como os mesmos emigrantes reclaman: 'só vimos a traballar en labores que os nacionais non queren facer'. Os feitos demostran que non é tan fácil a cuestión, pero se se superan discriminacións e se pon boa vontade —diálogo— por ambas partes de seguro que se vai polo bo camiño.

    Cal é o balance final, a actitude duns e outros, é boa, certamente a diversidade enriquece e o nacemento de prácticamente tódolos países foi por movementos migratorios. Pénsese tamén na actitude dos que chegan cun alto grao de ilusión, de descubrimento, de amizade cooperante, de amor a súa nova nación e de cómo perciben a nova realidade: en moitos casos con sorprendente admiración.


    miércoles, 27 de febrero de 2008

    OTAN

    Organización do Tratado do Atlántico Norte OTAN
    North Atlantic Treaty Organisation NATO
    A OTAN, dispon de dous estruturas, unha civil e outra militar, na estrutura militar e integrado no Estado Maior Militar Internacional, encóntrase a división da Intelixencia.
    *Estado Maior Internacional
    -División da Intelixencia
    Ten como misión proporcionar a intelixencia estratéxica necesaria, á Secretaria Xeral, ao Comité Militar ao político, aos países membros, serve como órgano de coordinación das aportacións dos estados membros, a través da xestión da documentación, as bases de datos, realiza análisis estratéxicos, evaluación de crisis e coordinación das distintas axencias de intelixencia nacionais, constitúe o núcleo a través do cal centralizase, a intelixencia dos países membros, para satisfacer as necesidades da Alianza.
    -División de Cooperación e Seguridade Rexional
    É a encargada de xestionar e coordinar a cooperación entre os países membros, e có Consello Euro-Atlantico, o control do armamento e a colaboración coa Organización para a Seguridade e a Cooperación en Europa OSCE, asi como as relacións cos países membros deste consello, en especial Rusia e Ucrania, son finalidades especificas desta división.
    -J2 División de Intelixencia do Cuartel Xeral da OTAN en Alemania
    É a encargada de toda a inteligencia, contraintelixencia e seguridade, así como o apoio aos cuarteis xerais, o J2 recolecta, analiza e distribúe información para as forzas do cuartel xeral có apoio doutras unidades da OTAN e de axencias nacionais dos estados membros, proporciona intelixencia na materia de crisis, alertas, operacions e conflictos.
    Tratado do Atlántico Norte
    Revisión Estratéxica da Alianza
    Páxina Oficial da OTAN
    NATO Intelligence Division
    J2 División de Intelixencia do Cuartel Xeral da OTAN en Alemania

    viernes, 22 de febrero de 2008

    diferencias entre fundamentación ética ,teoloxica,laica,xurídica ,política, e historicista

    Na fundamentación ética fomenta os dereitos que atenden á súa orixe,baseándose na posición iusnaturalista, é dicir,que nuha comunidade as persoas teñen dereitos antes do seu nacemento. Na fundamentación teolóxica deféndese que o dereito anterior ao nacemento probén de Deus, creador do home e da Terra. Estes dereitos son asusnto de fé e non de razón. A fundamentación laica defende a igualdade dos dereitos de tódolos seres humanos,pois compartimos a mesma natureza e capacidade racional.A fundamentación historicista defende que os dereitos humanos probeñen da historia dunha sociedade que se formou ao longo do tempo. A fundamentación política básase en varia s teorías, a do consenso e a do disenso, que dan validez aos dereitos humanos. A xurídica está en contra do iusnaturalismo, e atende aos valores morais, relixiosos ou históricos, pero que non existen dereitos prebios á formación da sociedade.

    martes, 19 de febrero de 2008

    características dos dereitos humanos

    As principais características que se lles atribuen son:

    • Inherentes: Porque son innatos a todolos seres humanos sen distinción ninguna, pois asumese que nacemos con eles. Polo tanto, estes dereitos non dependen dun recoñecemento por parte do Estado.

    • Universais: Polo que se extenden a todo o xénero humano en todo o tempo e lugar; polo tanto, non poden invocarse diferenzas culturais, sociais o políticas como excusa para o seu descoñecemento ou aplicación parcial.

    • Absolutos: Porque o seu respecto puedese reclamar indistintamente a cualquera persoa ou autoridade.

    • Inalienables: Por ser irrenunciables,ao pertenecer en forma indisoluble á esencia mesma do ser humano; non poden nin deben separarse da persoa e, en tal virtude, non poden trasmitirse ou renunciar aos mesmos, baixo ningún título.

    • Inviolables: Porque ningunha persoa ou autoridade pode actuar lexítimamente en contra deles, salvo as xustas limitacións que podan imponerse dacordo coas esixencias do ben común da sociedade.

    • Imprescriptibles: Porque non se perden polo transcurso do tempo, independentemente de se se fai uso deles ou non.

    • Indisolubles: Porque forman un conxunto inseparable de dereitos. Todos deben ser exercidos no seu contido esencial(6), ao ter igual grado de importancia.

    • Indivisibles: Porque non teñen xerarquía entre sí, é dicir, non se permite poñer uns por riba dos outros e menos sacrificar un tipo de dereito en menoscabo doutro.

    • Irreversibles: Porque todo dereito formalmente recoñecido como inherente á persoa humana, queda irrevocablemente integrado á categoría de dereito humano, categoría que no futuro non pode perderse.

    • Progresivos: Porque dado o carácter evolutivo dos dereitos, na historia da humanidade, é posible que no futuro exténdase a categoría de dereito humano a outros dereitos que no pasado non se recoñecían como tales ou aparezan outros que no seu momento se vexan como necesarios á dignidade humana e, polo tanto, inherentes a toda persoa.

    lunes, 18 de febrero de 2008

    PROBLEMAS NA IMPLANTACION DOS DEREITOS HUMANOS

    Está xeneralmente aceptado que hai dereitos fundamentais dos que deberían gozar todolos seres humanos. No mundo onde a maioría da xente vive na pobreza, carece de acceso á educación e a un adecuado cuidado da saúde, o enfrenta amenazas diarias de violencia, conflicto e discriminación, queda claro que estos dereitos están moi lexos de ser universalmente garantizados.

    Na sociedade actual hai un amplo espectro de problemas relacionados cos dereitos humanos sobre os que se poden discutir:

    1. Os dereitos das mulleres xóvenes e dos nenos.

    2. A construcción dunha sociedade civil.

    3.Os dereitos dos xóvenes homosexuais e das lesbianas.

    4.A creación dunha maior conciencia acerca dos refuxiados e das personas que buscan asilo.

    5. A pobreza e o traballo infantil.
    Hai unha serie de ONGs, como Intermon Oxford cuxos miembros abordan problemas que van desde a educación comunitaria ata proxectos que teñen como obxetivo o empleo da arte como medio para fomentar a armonía social.

    ¿QUE QUERE DICIR QUE OS DEREITOS HUMANOS SON DEREITOS NATURAIS?

    O concepto de Dereito Natural está unido a outros conceptos xurídicos tales como Dereitos Humanos, naturaleza humana, valores xurídicos, xustiza e ben común. Máis que unha tese, constitúe un sistema de pensamento que foi compartido por múltiples xuristas ou filósofos, incluso con planteamentos diversos e ata contradictorios.

    Cando se fala de Dereito Natural, faise alusión ao dereito propio ou inherente á natureza humana, que non é creada deliberadamente por un órgano gubernamental, senón que está constituído por criterios e principios rectores da conducta humana, que os partidarios desta corrente consideran como eternos e inmutables; ademáis non está representado por un conxunto unitario e sistemático de normas, que exista nalgún lugar concreto e cuxa validez todos reconozcan.
    "Formúlase en postulados ideais, absolutos e universais, que teñen a pretensión de ser intrínsecamente válidos, ou sexa que valen por sí mesmos. Para os iusnaturalistas é un dereito modelo, que busca a auténtica xustiza".

    Para a súa validez, o Dereito Natural, non require ser producto dun determinado procedemento previamente establecido para a creación de normas xurídicas. O Dereito Natural é esencial á natureza humana, e non creación do home.

    viernes, 15 de febrero de 2008

    QUÉ É O POSITIVISMO XURÍDICO?

    Positivismo: esta palabra foi incluida na linguaxe filosófica y científica por Augusto Compte para designar o movemento intelectual que el creía iniciado.

    Desde o punto de vista científico o positivismo debe considerarse en dous aspectos diversos: como método e como sistema. Como método sinala derroteros á investigación científica e filosófica; como sistema comprende un conxunto de afirmacións acerca do obxecto da ciencia. Es fácil ver a diversidade destes aspectos; mais tamén se observará que deben ser íntimas as suas relacións e influencias mutuas; e en realidade o son, bastante máis do que en principio e según as exigencias lóxicas e científicas puidera crerse.

    O POSITIVISMO XURIDICO.-

    Só podese falar de dereito positivo. Recházase, en consecuencia, toda idea dun dereito natural, xa que os principios xerais do dereito non xurden da natureza, senon que están implícitos na ciencia.

    O dereito sustraese a todo enfoque axiolóxico ou ético. Estos presupuestos converten necesariamente o derecho en norma, entendida como un xuízo lóxico. En efecto, o xuizo é un proceso mental polo cal af´írmase a realidade dunha cousa, ou a realidade dunha relación xurídica, e expresase mediante unha proposición. Esta a su vez definese como o enunciado susceptible de ser declarado verdadeiro ou falso. A estos enunciados aplicanselles as leis da lóxica, co cal introducense no ámbito da ciencia do dereito.


    QUÉ E O IUSNATURALISMO?

    Iusnaturalismo:

    Doctrina que defende a existencia dos dereitos naturais inalienables, (como o dereito á vida, á liberdade e á propiedade), que son anteriores ás normas xurídicas positivas, (as establecidas polos seres humanos), e ás que éstas deben someterse, sirvíndolles de fundamento e de modelo.

    Esta doctrina, que se desenrola no século XVII, terá en Hugo Grocio, (1583-1645), o seu primeiro claro defensor, e será seguida polos teóricos da laicidad do estado, como Hobbes y Locke.

    ONU

    ¿Qué es la Organización de las Naciones Unidas?


    Sede de la Organización de las Naciones Unidas

    Las Naciones Unidas son una organización de Estados soberanos. Los Estados se afilian voluntariamente a las Naciones Unidas para colaborar en pro de la paz mundial, promover la amistad entre todas las naciones y apoyar el progreso económico y social. La Organización nació oficialmente el 24 de octubre de 1945.

    En el momento de su creación se admitieron como Miembros 51 países; actualmente, con la reciente inclusión de Suiza y Timor Oriental en el 57° período ordinario de sesiones de la Asamblea General, y de Montenegro en Junio del 2006, 192 países son Miembros de las Naciones Unidas.

    El nombre de "Naciones Unidas" fue utilizado por primera vez por Franklin D. Roosevelt en la "Declaración de las Naciones Unidas" el 1 de diciembre de 1943. También se utilizó durante la Conferencia de San Francisco, celebrada del 25 de abril de 1945 al 26 de junio del mismo año, donde nació la Organización.

    La Organización de las Naciones Unidas fue fundada el 24 de octubre de 1945 por los 51 Miembros que firmaron la "Carta de las Naciones Unidas" en la Segunda Guerra Mundial contra los países del Eje y se convirtió en sucesora legal de la Sociedad de Naciones en 1946.

    inicio

    De acuerdo a la Carta, pueden ser Miembros de las Naciones Unidas todos los países amantes de la paz que acepten las obligaciones previstas en ella y que, a juicio de la Organización, sean capaces de cumplir esas obligaciones y estén dispuestos a hacerlo.

    La Organización de las Naciones Unidas es un foro o lugar de reunión que prácticamente incluye a todas las naciones del mundo y proporcionan el mecanismo que ayuda a encontrar soluciones a las controversias o problemas entre países y a adoptar medidas en relación con casi todas las cuestiones que interesan a la humanidad. Estas cuestiones son analizadas de acuerdo a una serie de propósitos y principios establecidos en el capítulo 1 de la "Carta de las Naciones Unidas", teniendo como finalidades:

    • Preservar a las nuevas generaciones del flagelo de la guerra
    • Reafirmar la fe en los derechos fundamentales del hombre
    • Crear condiciones para mantener la justicia y el respeto a los tratados internacionales
    • Promover el progreso social y elevar el nivel de vida

    Si bien algunas veces se las describe como un "parlamento de naciones", las Naciones Unidas no son ni una entidad por encima de los Estados ni un gobierno de gobiernos. No cuentan con un ejército propio y no recaudan impuestos. La Organización está sujeta a la voluntad política de sus Miembros para la aplicación de las decisiones y depende de las aportaciones de sus Miembros para la ejecución de las actividades.

    Conforme a la Carta, los idiomas oficiales de las Naciones Unidas son el chino, el español, el francés, el inglés y el ruso. Además se ha añadido el árabe como idioma oficial de la Asamblea General, el Consejo Económico y social y el Consejo de Seguridad.

    inicio

    Las Naciones Unidas desempeñan un papel central en varios asuntos de interés general tales como:

    • Reducir las tensiones internacionales
    • Prevenir conflictos
    • Poner fin a las hostilidades que ya se hayan producido
    • Legislar sobre el medio ambiente, el espacio ultraterrestre y los fondos marinos
    • Erradicar enfermedades
    • Incrementar la producción de alimentos
    • Atender y proteger a los refugiados
    • Luchar contra el analfabetismo
    • Reaccionar rápidamente en situaciones de desastres naturales
    • Establecer normas mundiales en materia de derechos humanos
    • Proteger y promover los derechos de todas las personas