viernes, 29 de febrero de 2008

A INMIGRACIÓN E A EMIGRACIÓN

Inmigración é a entrada a un país ou rexión por parte de persoas que naceron ou proceden de outro lugar. Representa unha das dúas opcións ou alternativas do término migración, que se aplica aos movementos de persoas dun lugar a outro e estos desplazamentos conlevan un cambio de residencia ben sexa temporal ou definitivo. As dúas opcións dos movementos migratorios son: emigración, que é a salida de persoas dun país, rexión ou lugar determinados para dirixirse a outro distinto e inmigración, que é a entrada nun país, rexión ou lugar determinados procedentes de outras partes. De maneira que unha emigración leva como contrapartida posterior unha inmigración no país ou lugar de chegada.


Os procesos migratorios son inherentes á especie humana e a moitas outras especies. Nacen do instinto de conservación da especie máis que do individuo, e débense sempre a unha evaluación comparativa do entorno onde se vive en canto aos recursos e posibilidades con que se conta, e dun entorno diferente, no que existe unha percepción de que eses recursos e posibilidades poden ser maiores e mellores.

Existen varias causas para a inmigración que van desde a escala global hasta motivos persoales.

Probablemente unha das máis comúns é a migración por motivos económicos, xa que moitas persoas emigran buscando noutro país maiores ingresos ou un mellor nivel de vida. Na actualidade este tipo de migración típicamente ocurre desde países menos desarrollados a países máis desarrollados e en moitos casos estos inmigrantes ingresan ou se mantiñen de forma ilegal no país de destino.

Outro motivo importante para a inmigración dáse debido a situacións que obliguen a deixar o país de orixe, como persecución política, étnica ou relixiosa ou para escapar de situacións políticas inestables ou guerras.

Nalgúns casos a inmigración está asociada a profesións ou empleos, como por exemplo os misioneiros relixiosos, empleados de coorporacións transnacionais, empleados de organizacións non gubernamentais internacionais ou empregados do servicio diplomático. No caso dos científicos, é nalgúns casos esperable, ou incluso requerido, que como parte da súa carreira estudien ou traballen en países distintos ó país de orixe.


A emigración ten problemas diferentes: os que se van teñen un efecto similar ó da disminución da natalidade, o que para os países de natalidad alta será un alivio. Os que veñen teñen que integrarse no novo país, primeiro laboralmente cunha legalidade en permisos, identificación, seguridade social e educación; ó mesmo tempo culturalmente, polo idioma novo, cando é diferente do seu, en calquer caso deben asumir as novas costumes e formas de vida. Os valores serán de diferente intensidade, por exemplo o concepto de amizade, de servizo comunitario, de tempo libre, de horarios, de comidas, de familia, de folclore, de gustos artísticos; estos novos ou modificados valores deveranse atemperar cos seus de orixen para evitar problemas inútiles, pero a diversidade cultural e a diversidade de idiomas, de relixións, pode ser enriquecedora ás veces, e creadora de conflictos graves en outros casos. De todas formas non serán estas cuestións os principais problemas, salvo que haxa unha forte discriminación polos nacionais ou por outros grupos de emigrantes.

Os problemas máis graves e de diferente intensidade según países son documentos de identidade legais/permiso de traballo legal. Para sobrevivir os adultos e as súas familias necesitan traballar, salvo que sexan xubilados e veñan por reagrupación familiar. O Estado debe proveelos de identidade, moral e psicolóxicamente se é preciso. Como os mesmos emigrantes reclaman: 'só vimos a traballar en labores que os nacionais non queren facer'. Os feitos demostran que non é tan fácil a cuestión, pero se se superan discriminacións e se pon boa vontade —diálogo— por ambas partes de seguro que se vai polo bo camiño.

Cal é o balance final, a actitude duns e outros, é boa, certamente a diversidade enriquece e o nacemento de prácticamente tódolos países foi por movementos migratorios. Pénsese tamén na actitude dos que chegan cun alto grao de ilusión, de descubrimento, de amizade cooperante, de amor a súa nova nación e de cómo perciben a nova realidade: en moitos casos con sorprendente admiración.


miércoles, 27 de febrero de 2008

OTAN

Organización do Tratado do Atlántico Norte OTAN
North Atlantic Treaty Organisation NATO
A OTAN, dispon de dous estruturas, unha civil e outra militar, na estrutura militar e integrado no Estado Maior Militar Internacional, encóntrase a división da Intelixencia.
*Estado Maior Internacional
-División da Intelixencia
Ten como misión proporcionar a intelixencia estratéxica necesaria, á Secretaria Xeral, ao Comité Militar ao político, aos países membros, serve como órgano de coordinación das aportacións dos estados membros, a través da xestión da documentación, as bases de datos, realiza análisis estratéxicos, evaluación de crisis e coordinación das distintas axencias de intelixencia nacionais, constitúe o núcleo a través do cal centralizase, a intelixencia dos países membros, para satisfacer as necesidades da Alianza.
-División de Cooperación e Seguridade Rexional
É a encargada de xestionar e coordinar a cooperación entre os países membros, e có Consello Euro-Atlantico, o control do armamento e a colaboración coa Organización para a Seguridade e a Cooperación en Europa OSCE, asi como as relacións cos países membros deste consello, en especial Rusia e Ucrania, son finalidades especificas desta división.
-J2 División de Intelixencia do Cuartel Xeral da OTAN en Alemania
É a encargada de toda a inteligencia, contraintelixencia e seguridade, así como o apoio aos cuarteis xerais, o J2 recolecta, analiza e distribúe información para as forzas do cuartel xeral có apoio doutras unidades da OTAN e de axencias nacionais dos estados membros, proporciona intelixencia na materia de crisis, alertas, operacions e conflictos.
Tratado do Atlántico Norte
Revisión Estratéxica da Alianza
Páxina Oficial da OTAN
NATO Intelligence Division
J2 División de Intelixencia do Cuartel Xeral da OTAN en Alemania

viernes, 22 de febrero de 2008

diferencias entre fundamentación ética ,teoloxica,laica,xurídica ,política, e historicista

Na fundamentación ética fomenta os dereitos que atenden á súa orixe,baseándose na posición iusnaturalista, é dicir,que nuha comunidade as persoas teñen dereitos antes do seu nacemento. Na fundamentación teolóxica deféndese que o dereito anterior ao nacemento probén de Deus, creador do home e da Terra. Estes dereitos son asusnto de fé e non de razón. A fundamentación laica defende a igualdade dos dereitos de tódolos seres humanos,pois compartimos a mesma natureza e capacidade racional.A fundamentación historicista defende que os dereitos humanos probeñen da historia dunha sociedade que se formou ao longo do tempo. A fundamentación política básase en varia s teorías, a do consenso e a do disenso, que dan validez aos dereitos humanos. A xurídica está en contra do iusnaturalismo, e atende aos valores morais, relixiosos ou históricos, pero que non existen dereitos prebios á formación da sociedade.

martes, 19 de febrero de 2008

características dos dereitos humanos

As principais características que se lles atribuen son:

  • Inherentes: Porque son innatos a todolos seres humanos sen distinción ninguna, pois asumese que nacemos con eles. Polo tanto, estes dereitos non dependen dun recoñecemento por parte do Estado.

  • Universais: Polo que se extenden a todo o xénero humano en todo o tempo e lugar; polo tanto, non poden invocarse diferenzas culturais, sociais o políticas como excusa para o seu descoñecemento ou aplicación parcial.

  • Absolutos: Porque o seu respecto puedese reclamar indistintamente a cualquera persoa ou autoridade.

  • Inalienables: Por ser irrenunciables,ao pertenecer en forma indisoluble á esencia mesma do ser humano; non poden nin deben separarse da persoa e, en tal virtude, non poden trasmitirse ou renunciar aos mesmos, baixo ningún título.

  • Inviolables: Porque ningunha persoa ou autoridade pode actuar lexítimamente en contra deles, salvo as xustas limitacións que podan imponerse dacordo coas esixencias do ben común da sociedade.

  • Imprescriptibles: Porque non se perden polo transcurso do tempo, independentemente de se se fai uso deles ou non.

  • Indisolubles: Porque forman un conxunto inseparable de dereitos. Todos deben ser exercidos no seu contido esencial(6), ao ter igual grado de importancia.

  • Indivisibles: Porque non teñen xerarquía entre sí, é dicir, non se permite poñer uns por riba dos outros e menos sacrificar un tipo de dereito en menoscabo doutro.

  • Irreversibles: Porque todo dereito formalmente recoñecido como inherente á persoa humana, queda irrevocablemente integrado á categoría de dereito humano, categoría que no futuro non pode perderse.

  • Progresivos: Porque dado o carácter evolutivo dos dereitos, na historia da humanidade, é posible que no futuro exténdase a categoría de dereito humano a outros dereitos que no pasado non se recoñecían como tales ou aparezan outros que no seu momento se vexan como necesarios á dignidade humana e, polo tanto, inherentes a toda persoa.

lunes, 18 de febrero de 2008

PROBLEMAS NA IMPLANTACION DOS DEREITOS HUMANOS

Está xeneralmente aceptado que hai dereitos fundamentais dos que deberían gozar todolos seres humanos. No mundo onde a maioría da xente vive na pobreza, carece de acceso á educación e a un adecuado cuidado da saúde, o enfrenta amenazas diarias de violencia, conflicto e discriminación, queda claro que estos dereitos están moi lexos de ser universalmente garantizados.

Na sociedade actual hai un amplo espectro de problemas relacionados cos dereitos humanos sobre os que se poden discutir:

1. Os dereitos das mulleres xóvenes e dos nenos.

2. A construcción dunha sociedade civil.

3.Os dereitos dos xóvenes homosexuais e das lesbianas.

4.A creación dunha maior conciencia acerca dos refuxiados e das personas que buscan asilo.

5. A pobreza e o traballo infantil.
Hai unha serie de ONGs, como Intermon Oxford cuxos miembros abordan problemas que van desde a educación comunitaria ata proxectos que teñen como obxetivo o empleo da arte como medio para fomentar a armonía social.

¿QUE QUERE DICIR QUE OS DEREITOS HUMANOS SON DEREITOS NATURAIS?

O concepto de Dereito Natural está unido a outros conceptos xurídicos tales como Dereitos Humanos, naturaleza humana, valores xurídicos, xustiza e ben común. Máis que unha tese, constitúe un sistema de pensamento que foi compartido por múltiples xuristas ou filósofos, incluso con planteamentos diversos e ata contradictorios.

Cando se fala de Dereito Natural, faise alusión ao dereito propio ou inherente á natureza humana, que non é creada deliberadamente por un órgano gubernamental, senón que está constituído por criterios e principios rectores da conducta humana, que os partidarios desta corrente consideran como eternos e inmutables; ademáis non está representado por un conxunto unitario e sistemático de normas, que exista nalgún lugar concreto e cuxa validez todos reconozcan.
"Formúlase en postulados ideais, absolutos e universais, que teñen a pretensión de ser intrínsecamente válidos, ou sexa que valen por sí mesmos. Para os iusnaturalistas é un dereito modelo, que busca a auténtica xustiza".

Para a súa validez, o Dereito Natural, non require ser producto dun determinado procedemento previamente establecido para a creación de normas xurídicas. O Dereito Natural é esencial á natureza humana, e non creación do home.

viernes, 15 de febrero de 2008

QUÉ É O POSITIVISMO XURÍDICO?

Positivismo: esta palabra foi incluida na linguaxe filosófica y científica por Augusto Compte para designar o movemento intelectual que el creía iniciado.

Desde o punto de vista científico o positivismo debe considerarse en dous aspectos diversos: como método e como sistema. Como método sinala derroteros á investigación científica e filosófica; como sistema comprende un conxunto de afirmacións acerca do obxecto da ciencia. Es fácil ver a diversidade destes aspectos; mais tamén se observará que deben ser íntimas as suas relacións e influencias mutuas; e en realidade o son, bastante máis do que en principio e según as exigencias lóxicas e científicas puidera crerse.

O POSITIVISMO XURIDICO.-

Só podese falar de dereito positivo. Recházase, en consecuencia, toda idea dun dereito natural, xa que os principios xerais do dereito non xurden da natureza, senon que están implícitos na ciencia.

O dereito sustraese a todo enfoque axiolóxico ou ético. Estos presupuestos converten necesariamente o derecho en norma, entendida como un xuízo lóxico. En efecto, o xuizo é un proceso mental polo cal af´írmase a realidade dunha cousa, ou a realidade dunha relación xurídica, e expresase mediante unha proposición. Esta a su vez definese como o enunciado susceptible de ser declarado verdadeiro ou falso. A estos enunciados aplicanselles as leis da lóxica, co cal introducense no ámbito da ciencia do dereito.


QUÉ E O IUSNATURALISMO?

Iusnaturalismo:

Doctrina que defende a existencia dos dereitos naturais inalienables, (como o dereito á vida, á liberdade e á propiedade), que son anteriores ás normas xurídicas positivas, (as establecidas polos seres humanos), e ás que éstas deben someterse, sirvíndolles de fundamento e de modelo.

Esta doctrina, que se desenrola no século XVII, terá en Hugo Grocio, (1583-1645), o seu primeiro claro defensor, e será seguida polos teóricos da laicidad do estado, como Hobbes y Locke.

ONU

¿Qué es la Organización de las Naciones Unidas?


Sede de la Organización de las Naciones Unidas

Las Naciones Unidas son una organización de Estados soberanos. Los Estados se afilian voluntariamente a las Naciones Unidas para colaborar en pro de la paz mundial, promover la amistad entre todas las naciones y apoyar el progreso económico y social. La Organización nació oficialmente el 24 de octubre de 1945.

En el momento de su creación se admitieron como Miembros 51 países; actualmente, con la reciente inclusión de Suiza y Timor Oriental en el 57° período ordinario de sesiones de la Asamblea General, y de Montenegro en Junio del 2006, 192 países son Miembros de las Naciones Unidas.

El nombre de "Naciones Unidas" fue utilizado por primera vez por Franklin D. Roosevelt en la "Declaración de las Naciones Unidas" el 1 de diciembre de 1943. También se utilizó durante la Conferencia de San Francisco, celebrada del 25 de abril de 1945 al 26 de junio del mismo año, donde nació la Organización.

La Organización de las Naciones Unidas fue fundada el 24 de octubre de 1945 por los 51 Miembros que firmaron la "Carta de las Naciones Unidas" en la Segunda Guerra Mundial contra los países del Eje y se convirtió en sucesora legal de la Sociedad de Naciones en 1946.

inicio

De acuerdo a la Carta, pueden ser Miembros de las Naciones Unidas todos los países amantes de la paz que acepten las obligaciones previstas en ella y que, a juicio de la Organización, sean capaces de cumplir esas obligaciones y estén dispuestos a hacerlo.

La Organización de las Naciones Unidas es un foro o lugar de reunión que prácticamente incluye a todas las naciones del mundo y proporcionan el mecanismo que ayuda a encontrar soluciones a las controversias o problemas entre países y a adoptar medidas en relación con casi todas las cuestiones que interesan a la humanidad. Estas cuestiones son analizadas de acuerdo a una serie de propósitos y principios establecidos en el capítulo 1 de la "Carta de las Naciones Unidas", teniendo como finalidades:

  • Preservar a las nuevas generaciones del flagelo de la guerra
  • Reafirmar la fe en los derechos fundamentales del hombre
  • Crear condiciones para mantener la justicia y el respeto a los tratados internacionales
  • Promover el progreso social y elevar el nivel de vida

Si bien algunas veces se las describe como un "parlamento de naciones", las Naciones Unidas no son ni una entidad por encima de los Estados ni un gobierno de gobiernos. No cuentan con un ejército propio y no recaudan impuestos. La Organización está sujeta a la voluntad política de sus Miembros para la aplicación de las decisiones y depende de las aportaciones de sus Miembros para la ejecución de las actividades.

Conforme a la Carta, los idiomas oficiales de las Naciones Unidas son el chino, el español, el francés, el inglés y el ruso. Además se ha añadido el árabe como idioma oficial de la Asamblea General, el Consejo Económico y social y el Consejo de Seguridad.

inicio

Las Naciones Unidas desempeñan un papel central en varios asuntos de interés general tales como:

  • Reducir las tensiones internacionales
  • Prevenir conflictos
  • Poner fin a las hostilidades que ya se hayan producido
  • Legislar sobre el medio ambiente, el espacio ultraterrestre y los fondos marinos
  • Erradicar enfermedades
  • Incrementar la producción de alimentos
  • Atender y proteger a los refugiados
  • Luchar contra el analfabetismo
  • Reaccionar rápidamente en situaciones de desastres naturales
  • Establecer normas mundiales en materia de derechos humanos
  • Proteger y promover los derechos de todas las personas

martes, 12 de febrero de 2008

ORGANISMOS SUPRANACIONAIS E INTERNACIONALES

Estes organismos garantizan en parte os dereitos humanos.

RELACCION ENTRE LOS ORGANISMOS:




La “misión civil y de policía” votada por la UE el martes con la abstención de Chipre, que teme por la cuestión de la República Turco-chipriota (con las dudas de Grecia, Eslovenia, España y Rumanía) será sancionada el 18 de febrero por los ministros de Asuntos Exteriores de la UE. ¿Qué cuadro de legalidad presenta esta misión respecto a la Resolución 1244 (votada por el Consejo de Seguridad de la ONU con asunción de la Paz de Kumanovo del junio-julio de 1999) que reconoce la soberanía de Serbia sobre el Kosovo?

La UE declara que se está moviendo haciendo una “interpretación creativa” del artículo 19 de la resolución 1244, que habla del papel del Secretario de la ONU, el cual, según el artículo, debería intervenir para aplicar la Resolución y no habría de cancelarla para aceptar la independencia unilateral.




lunes, 11 de febrero de 2008

Separación dos 3 poderes

La separación de poderes o división de poderes (en latín trias politica) es una ordenación y distribución de las funciones del Estado, en la cual la titularidad de cada una de ellas es confiada a un órgano u organismo público distinto. Junto a la consagración de constitucional de los derechos fundamentales, es uno de los principios que caracterizan el Estado de Derecho moderno.

Los tres poderes presentes en España son:

1.El Poder ejecutivo es una de las tres facultades y funciones primordiales del Estado consistente en dictar y hacer cumplir las leyes que suele aprobar el gobierno o el propio jefe del Estado.El poder ejecutivo concibe y ejecuta políticas generales de acuerdo con las cuales las leyes tienen que ser aplicadas, representa a la nación en sus relaciones diplomáticas, sostiene a las Fuerzas Armadas y en ocasiones aconseja con respecto a la legislación.
Se suelen diferenciar las figuras de Jefe de Estado, Gobierno y Administración.El poder ejecutivo suele ser unipersonal, el presidente es el único responsable político de la gestión ejecutiva del gobierno, es el representante de la nación en el exterior y en el interior del país. A su vez es el jefe de la administración pública, aplica las normas dictadas por el congreso y los principios de la Constitución y además es el comandante de las Fuerzas Armadas

2.El poder legislativo elabora y modifica las leyes existentes de acuerdo a la opinión de los ciudadanos; es una de las tres ramas en que tradicionalmente se divide el poder de un Estado. Su función específica es la aprobación de las leyes. Generalmente, está a cargo de un cuerpo deliberativo (congreso, parlamento o asamblea de representantes).

3.El Poder judicial es el encargado de la aplicación de las normas jurídicas en la resolución de conflictos. Por "Poder", en el sentido de poder público, se entiende conjunto de órganos del Estado, que en el caso del Poder Judicial son los órganos judiciales o jurisdiccionales: juzgados y tribunales, que ejercen la potestad jurisdiccional.


miércoles, 6 de febrero de 2008

O CONTRATO SOCIAL

Contrato social é unha expresión que se utiliza na filosofía, a ciencia política e a socioloxía en alusión a un acordo real ou hipotético realizado no interior dun grupo polos seus membros, como por exemplo o que se adquire nun Estado en relación aos dereitos e deberes do estado e dos seus cidadáns. Pártese da idea de que todos os membros do grupo están de acordo por voluntade propia co contrato social, en virtude do cal permanecen a dito grupo.

O contrato social, como teoría política, explica, entre outras cousas, o orixen e o propósito do Estado e dos dereitos humanos. A esencia da teoría (cuxa formulación máis conocida é a proposta por Jean-Jacques Rousseau) é a siguinte: Para vivir en sociedade, os seres humanos acordan un contrato social implícito, que lles otorga certos dereitos a cambio de abandonar a liberdade da que dispoñerían en estado de natureza. Sendo así, os dereitos e deberes dos individuos as cláusulas do contrato social, e o estado a entidade creada para facer cumprir co contrato. Do mesmo modo, os homes poden cambiar os términos do contrato se así o desexan; os dereitos e deberes non son inmutables ou naturales. Por outro lado, un maior número de dereitos implica maiores deberes; e menos dereitos, menos deberes.

****

HISTORIA DEL CONTRATO SOCIAL

Antecedentes al concepto

En la República de Platón (alrededor del año 360 adC) Glaucón sugiere que la justicia es un 'pacto' entre egoístas racionales, mientras que Cicerón (106-43 adC) sitúa una teoría similar a finales del período de la República Romana. El primer filósofo moderno que articuló una teoría contractualista detallada fue Thomas Hobbes (1588-1679), con su opinión de que los hombres en el estado de naturaleza cedían sus derechos individuales a un soberano fuerte a cambio de protección. John Locke (1634-1704) también planteó una teoría contractual. A diferencia de Hobbes, Locke creía que cada hombre hacía un contrato con los demás para un determinado tipo de gobierno pero que se podía modificar o incluso abolir el gobierno.

El contrato social de Rousseau

Jean-Jacques Rousseau (1712-1778), en su influyente tratado El contrato social, publicado en 1762, dibujó una versión diferente de la teoría contractual. La teoría de Rousseau tiene muchos puntos en común con la tradición individualista de Locke, aunque también se diferencia de aquella en muchos aspectos. El postulado de Rousseau, que da nombre a esta teoría, emplea el lenguaje jurídico propio de las relaciones privadas entre los hombres. Este pensador, a partir de su observación de la sociedad, constituida en ese entonces por masas sometidas al Rey, discurre acerca del vínculo que existe entre el soberano y los súbditos. Descarta que el vínculo se halle en la fuerza o la sumisión, sino que por el contrario, los hombres voluntariamente renuncian a un estado de natural inocencia para someterse a las reglas de la sociedad, a cambio de beneficios mayores inherentes al intercambio social. Este consentimiento voluntario se materializa a través de un contrato, "el contrato social" en este caso.

Para Rousseau, el hombre primigenio (el que estaba en el Estado de naturaleza) es un ser sin maldad, en el que predominan dos sentimientos básicos: el amor de sí, es decir el instinto de autoprotección, y la piedad (repugnancia por el sufrimiento ajeno), pero a medida que va creciendo la población se van juntando grupos, esa unión crea falsas necesidades, para cubrirlas el hombre inventa la agricultura y la ganadería, pero cuanto más tiene el hombre más desea, y ciertas personas acumulan riquezas, éstos sufriendo por sus vidas y por sus riquezas debido a los recelos creados promueven un pacto, este pacto será el primer código jurídico.

Nuevas teorías

John Rawls (1921-2002) propuso una teoría contractual con reminiscencias kantianas según la cual, desde una hipotética posición original, y dejando a un lado sus capacidades y preferencias individuales, seres racionales situados bajo un velo de ignorancia se pondrían de acuerdo para establecer unos principios generales de la justicia.