viernes, 28 de marzo de 2008

Nunha comuna de 10 persoas decidiuse que o máis rico debería duplicar o capital dos demais; isto é, dar a cada un unha cantidade igual á que tivese. Cando votaron contas, tralo reparto, viron que todo seguía exactamente igual que antes, salvo que o nome dos ricos e os pobres tiña cambiado, naturalmente, pero a distribución das fortunas era a mesma. O total da fortuna era de 1.023.000 euros. ¿Cal era o reparto entre as dez persoas?


Tódalas persoas excepto o mais rico terían o dobre de diñeiro do que posuian anteriormente. O rico tería menor capital que os demais e o pobres a pesar de ter o dobre de diñeiro seguirían, en comparación co rico,que agora é outro individuo, tendo menos diñeiro. A maioría seguirían sendo pobres.


Se hai que repartir un pastel entre varios nenos, podense dar diversas razóns para unha distribución desigual. Un neno podería explicar que ten moita fame. Este é o chamado argumento da necesidade. Outro neno podería dicir que a nai prometeralle a metade da torta: o argumento dos dereitos adquiridos. Un terceiro podería argumentar que traballou para a nai: o argumento a favor do mérito no sentido máis estrito (rendemento). En cuarto lugar, un neno podería dicir que merece un anaco máis grande por ser o primoxénito. Esta razón equivale a dicir que ten previamente un valor maior. Todas son, chegado o caso, razóns relevantes. Se non se puidese dar unha razón relevante, só quedaría o reparto igualitario. Non só se debe poder dar unha razón, senón que esta ten que amosarse tamén como relevante. Se un neno dixera que merece o anaco máis grande porque ten os ollos azuis, esto sería rexeitado por irrelevante (a non ser que se recoñeceran premisas adicionais). Tugendhat, E. Lecciones de ética. pax 356 Barcelona Gedisa. 1993.


Cuestión: ¿Que diferencia hai entre razón relevante e non relevante?

Unha razón relevante é aquela que beneficia a un individuo facendo desigual o reparto e cedéndolle maior cantidade por ter unha calidade que os outros non posúen, e unha non relevante é aquela na que todos os individuos adquiren a mesma cantidade nun reparto xa que non existe distinción entre eles.



Cando Aristóteles alabou a xustiza como primeira virtude da vida política, quixo suxerir que a comunidade que carecera de acordo práctico acerca do concepto de xustiza debía carecer tamén da base necesaria para a comunidade política. A carencia de tal base debe por tanto ameazar á nosa sociedade. (...) Posto que a virtude entendese polo xeral como a disposición ou sentimento que producirá en nos a obediencia a certas regras, o acordo sobre cáles sexan as regras pertinentes será sempre unha condición previa do acordo sobre a natureza e contido dunha virtude concreta. Pero, como xa suliñei na primeira parte deste libro, o previo acordo acerca das regras é algo que a nosa cultura individualista non pode asegurar. En ningunha parte esto se manifesta máis e tampouco en ningunha parte ten consecuencias máis ameazadoras que no caso da xustiza. A. MacIntyre. Tras la virtud. Pág. 300. Crítica Barcelona 2001.


Cuestións:

¿A que concepto de xustiza estase a referir Aristóteles?

Refirese a xustiza como algo imprescindible para unha comunidade política e sociedade que establece unhas normas para o se funcionamento.


¿Son compatibles as normas de convivencia co individualismo ?


Non se afectan entre elas, xa que o individualismo afectan a un so individuo mentres que as de convivencia son un tipo de normas para que un grupo de persoas se poidan relacionar.

miércoles, 12 de marzo de 2008

INMIGRACIÓN E EMIGRACIÓN DE GALICIA

INMIGRACIÓN EN GALICIA

Nos últimos cinco anos, produciuse un elevado incremento do alumnado inmigrante nas escolas de Galicia, ata sobrepasar con creces os sete mil alumnos, alcanzando neste momento o 2,5 % do total da poboación escolar galega en educación non universitaria. En tal contexto, a escola eríxese en institución clave polas expectativas a cerca da súa contribución á mellora dos proxectos de vida que traen consigo as familias destes alumnos. Ben entendido que a escola tamén debe renovar a súa estrutura organizativa e metodolóxica aproveitando o cambio social que reflexa a influencia de inmigrantes a unha comunidade na que cobra forza a demanda de educación para a cidadanía.

EMIGRACIÓN EN GALICIA

Galicia é case sinónimo de emigración, porque de Galicia, por emigrar, emigraron: traballadores, intelectuais, enerxía eléctrica e capitais. O galego emigraba baixo dous signos: un, que o empurraba fóra da súa terra na procura de mellor situación económica e outro que o facía voltar. Así temos que, sendo o país que dá maior porcentaxe de emigración, tamén somos, curiosamente, o que maior índice de retornados temos por número de emigrantes.

No fenómeno migratorio pode establecerse unha correlación: pais e muller ficaban en Galicia, fillos e home na emigración. Esta constante quizais sexa o factor máis importante que favoreceu tan elevado número de retornados, amén do apego que os galegos temos á nosa terra. Emigraron maioritariamente homes, cun elevado índice de xuventude ( a taxa de masculinidade representou o 70% do total da emigración ). A muller galega incorpórase periodicamente á emigración, facéndoo dunha forma activa a partir da década dos 50.

Os emigrantes dirixíanse fundamentalmente a América Latina, sendo Arxentina o país que máis xente recibiu ó longo da historia. Xeralmente concentrábanse nas grandes áreas urbanas: Bos Aires, Montevideo, S.Paulo, Río, Bahía, A Habana,... Adicábanse preferencialmente ó sector servicios, comercio e profesións liberais, recibindo o sector agrario unha porcentaxe moi baixa, salvo no caso de Brasil, onde as explotacións agrarias, forestais (caucho) e minerais ocuparon un considerable número de emigrantes.


A emigración a América, segundo o concepto moderno, iniciouse xa ven entrado o século XIX, a pesar de que ó longo dos séculos XVI, XVII e XVIII xa tiveran saído da Galicia continxentes máis ou menos importantes de xente con destino ás colonias da ultramar, aínda que neste período non recibían a denominación de emigrantes.

Eran cargos da administración, integrantes dos exércitos, colonos, aventureiros, prófugos da xustiza, misioneiros, etc. O goberno español, que viña ignorando sistematicamente o problema da emigración e poñéndolle trabas legais, non ten máis remedio que recoñecela oficialmente en 1853, xa que se ve impotente para solucionar a precaria situación socioeconómica do Estado. Pasará, entón, de impedila a favorecela como vía de solución, dando lugar así ó inicio dunha emigración a regueiros cara as recén independizadas repúblicas latinoamericanas, aínda que será Cuba, que por aquelas datas é colonia española, quen reciba maior número de emigrantes durante o século XIX e primeiros anos do XX. Arxentina e Brasil seguiranlle, por esta orde, na recepción dos mesmos.

Posteriormente será Arxentina quen se coloque á cabeza como país receptor, posto que só cederá entre 1915 e 1920 a favor de Cuba e máis tarde, a partir de 1953, a favor de Venezuela, quen o manterá ata a finalización do proceso migratorio na década de 1970. Arxentina acadará esta supremacía en base a unha política tendente a poboar grandes territorios case desérticos, e para logralo emprendeu unha campaña divulgadora das " cualidades " do país, así como unha forte propaganda nos lugares de orixe dos emigrantes. Outros países americanos que tamén se significaron por ter recibido importantes continxentes de emigrantes son: Uruguai, Porto Rico, México, Estados Unidos e República Dominicana.

Segundo o lugar de Galicia de onde proceden, os emigrantes dirixíanse maioritariamente a un determinado país e dentro deste a determinadas zonas ou cidades, influenciados pola presencia máis ou menos importante de veciños ou achegados anteriormente asentados alí. A modo de exemplo diremos que os veciños do concello de Pontevedra emigraron nun principio a Cuba e posteriormente a Arxentina e a Uruguai. Venezuela tamén tivo unha importante colonia.










Por épocas, o fluxo migratorio pódese sintetizar do seguinte xeito:

De 1810 a 1853 constátase unha forte corrente migratoria moi difícil de cuantificar, xa que o goberno do estado non tiña recoñecido oficialmente este xeito. Así que algúns autores denominan este período como o da emigración clandestina.

Pero a partir de 1836 comezan a asinarse os primeiro tratados de recoñecemento das novas repúblicas, sendo México a primeira en ser recoñecida este ano e posteriormente serano Uruguai, Chile e Arxentina. En consecuencia, iníciase un auxe da emigración. Fe disto dánolo a aparición dos boletíns oficiais das deputacións de anuncios de saída de barcos cara as novas repúblicas. En decembro de 1836 aparece publicada a saída da Coruña do General Laborde con destino a Montevideo, Bos Aires e outros puntos do Mar da Prata. Así sucesivamente irán saíndo barcos, case todos de vela. En 1850, anúnciase a saída desde Carril do bergantín Juan, publicitado como vapor de primeira clase. Os primeiros datos relativamente fiables dáos A. Eiras a partir de 1836, estimando que entre esta data e 1860 saíron 93.040 galegos.

Será a partir de 1853, ó admitir o goberno oficialmente o fenómeno migratorio, cando comeza o que se denominou emigración legal. Nesta etapa podemos fixar un período que vai de 1860 ata 1880 que aporta a cifra de 122.875 emigrantes.

O grande impacto migratorio comezará a partir de 1880 e duará ata 1930. Este espectacular aumento virá favorecido por varios factores, entre os que cabe destacar os seguintes:


A introducción da navegación a vapor, que reduce considerablemente a duración da viaxe e aumenta a seguridade da mesma.

As políticas das repúblicas americanas que favorecen a entrada de emigrantes.

A irrupción de fortes compañías navieiras inglesas, francesas e alemanas no negocio, que promoverán fortes campañas publicitarias como reclamo a fin de que a xente "pique" no engado da emigración.

A comunicación epistolar dos que xa están alá, que dalgún xeito invita a familiares e amigos a decidirse pola viaxe, e ó mesmo tempo a garantía de sentirse seguros de que van ser recibidos por xente amiga ó chegar ó outro lado do "charco".


Con todos estes factores, milleiros de galegos arriscaranse a cruzar o océano cara a un mundo de esperanza. Comeza o que se coñeceu como a emigración masiva, que acadou a cifra de 1.488.509 emigrantes. Para dar unha idea da enorme "enxurrada", tal como a denomina algún autor, podemos citar que no ano 1912 saíron de Galicia 203.542 emigrantes, seguindo de 1913 con 165.010 e 1920 con 163.465. O feito de que ata 1910 non existan estatísticas fiables fai que todas estas cifras poidan ter importantes lagoas, dado que ningún autor foi quen de determinar a contía das persoas que emigraron clandestinamente.


A partir de 1930 comeza unha forte crise migratoria que durará ata 1946/47, orixinada por:

A crise económica de 1929 que deixou a moitos países americanos nunha situación precaria.

A guerra civil española, co seu peche de fronteiras.

A segunda guerra mundial, que facía moi difícil a travesía do Atlántico, entre outras causas porque as principais compañías navieiras pertencían a países participantes no conflicto bélico. Neste período só se contabilizan 62.036 emigrados, moitos deles por razóns políticas.


Co fin da segunda guerra mundial e a apertura de fronteiras, comeza un novo período migratorio que durará ata 1970; período que ten un forte repunte dende o seu inicio ata 1960 e durante o cal emigraron 286.437 persoas. A partir do ano 60 ata principios do 70 comeza un declive que será xa definitivo e marcará o fin deste éxodo americano. Nesta etapa só se contabilizan 97.085 emigrantes.

Se facemos unha aproximación ó total, atopamos que desde 1810 ata 1970 terían saído de Galicia 2.146.982 galegos/gas, cifra que segundo algúns autores facilmente se vería incrementada se se puidera cuantificar o valor real do fenómeno "clandestino".

martes, 11 de marzo de 2008

OS PROCESOS XUDICIAIS E AS SUAS FASES

1. ¿Cando se considera que un acto é ilícito? Non todos os actos ilícitos son delito. ¿Cál é a razón de que non o sexa? ¿Cál é a característica esencial do delito?

Un acto ilícito é aquel que se leva a cabo sen estar aprobado por unhas normas. Por exemplo o roubo ,o asasinato ou a desobediencia.
Un acto ilícito pero non delitivo é por exemplo copiar nun exame.
A característica dun delito e que é un acto ilícito grave que se paga cunha condena.

2. ¿En que casos dos seguintes dirías que existe responsabilidade do suxeito que actúa nos resultados da acción? ¿De qué tipo sería esa responsabilidade? Consulta para iso a diferencia entre responsabilidade obxectiva e subxectiva e entre responsabilidade civil ou penal.

-Un profesor deixa que os alumnos copien nun exame saindo da aula, pero só co propósito de voltar a entrar e acusalos de copiar no exame.

Neste caso si. Sería unha responsabilidade subxectiva e civil.

-Un alumno volta un libro roto á biblioteca por que o deixou tirado no patio.

Si, é a súa responsabilidade tanto obxectiva como subxectiva e civil.

-Todos os alumnos dun centro suspenden o exame de selectivo pois todos cometen o mesmo erro porque o profesor explicouno mal.

Si, responsabilidade subxectiva e civil.

-A un condutor fallanlle os freos do seu coche e por ese motivo atropela a unha persoa que morre no acto.

Tería responsabilidade obxectiva e penal.

-Un médico non é quen de levar a cabo unha operación por non dispor dos medios suficientes no hospital e o paciente morre.


Responsabilidade subxectiva e civil.

-Un condutor borracho atropela a un peatón cruzando nun semáforo.

Responsabilidade subxectiva e penal.

3.¿Cómo da comezo un proceso xudicial? Reúnense as probas e faise a acusación.
¿Pode
haber un proceso sen acusado? Si.
¿de qué tipo? A aprobación dunha lei lévase a cabo sen unha acusación.
¿Cál é a función do fiscal nun proceso xudicial? É un funcionario do Estado, representa a acusación pública. Unha das suas funcións é actuar de oficio cando ten coñecemento de feitos que violan a legalidade, aínda que non se producise ningunha denuncia.
¿En calquera caso está presente o fiscal? si
¿e a función do avogado defensor?
Defende os intereses (a inocencia ou os atenuantes) do acusado. Durante a preparación da defensa ten que analizar tódalas fontes, para poder coñecer tanto os feitos como os argumentos que pode presentar a parte contraria. Como o fiscal, tense que dirixir ao xurado nos seus alegatos, tratando de o convencer sobre a veracidade dos seus argumentos así como da debilidade dos testemuñas e argumentos contrarios (os do fiscal) as suas posicións.
¿Sempre ten que haber un avogado defensor? Non, soamente canda se fai unha acusación e hai un acusado ao que defender.
¿pode mentir unha testemuña?Están baixo xuramento e non deberían mentir.¿e o acusado? ídem. ¿pode a defensa ocultar probas? Poden ocultalas ¿e o fiscal? non.
¿Qué tribunal xulgaría cada un dos delitos seguintes:
A vulneración dos acordos dun contrato, tribunal unipersoal .
A queixa dun cidadán por un imposto excesivo, tribunal colegiado .
Un delito de roubo,tribunal unipersoal.
Un accidente de coche só con danos materiais e sen vítimas,tribunal unipersoal.
¿Cómo se denomina la rama del derecho a la que incumbe cada uno de esos procesos? Pertencen á rama procesual civil, administrativo, penal, constitucional ou laboral.

EMIGRACIÓN E INMIGRACIÓN EN GALICIA

Emigración en Galicia


O recoñecemento da significación da emigración como un fenómeno cardinal na configuración da identidade de Galicia e das súas implicacións na actualidade levounos a constituir este centro de documentación .O centro quere ser un banco vivo da presencia dos galegos no exterior de aí que a posta á disposición dos investigadores e estudiosos dun fondo heurístico de carácter virtual en materia migratorio. se constitúa no seu principal obxectivo.

Como sinalabamos na presentación do conxunto do proxecto CEEPAM Migraciones , o ser este unha iniciativa galega e desde Galicia, e pola consideración histórica, con plena vixencia ata os tempos actuais, de Galicia como un país de emigración, queremos dar especial relevancia ós estudios, noticias, documentos (históricos, estatísticos, fotográficos, sonoros, entrevistas, etc), así como ás realizacións dos galegos no exterior e na propia Galicia, inserir tamén reseñas de libros, noticias de prensa... que traten un fenómeno de especial complexidade como é o da emigración galega esixia un centro como este no que se incorporan as novas manifestacións . Contamos para iso con experiencias anteriores en diversos soportes tradicionais e coa colaboración de especialistas nestes eidos de recoñecida solvencia internacional.

A súa materialización é posible gracias ó apoio e á participación decidida de recoñecidos investigadores españois e internacionais nestes campos, que suman os seus esforzos a unha iniciativa destas características, nova no noso contexto académico e necesaria para unha millor comprensión da nosa historia e da nosa realidade actual.


Inmigración en Galicia

A situación de desemprego dos inmigrantes en Galicia comeza a ser preocupante, tal e como amosan as taxas reflectidas no estudio realizado pola empresa de traballo temporal Manpower


Do informe da situación dos inmigrantes publicado pola empresa Manpower pódense extrapolar os seguintes datos:
  • - A taxa de inmigración en Galicia iguala á media española nun 4,1%, sen embargo a taxa de desemprego desta poboación situada no 20,5%, supera con creces ás do resto das comunidades, sendo unicamente Extremadura a que amosa un desemprego máis elevado dos inmigrantes.
  • - Comparando coa poboación galega, por cada parado oriúndo, dous inmigrantes están sen traballo.
  • - Polo que respecta a orixe deste colectivo, un 43,8% dos mesmos proceden de Latinoamérica, un 37,8% da UE, e quedando en último lugar cun 3,7%, os de nacionalidade africana. Diferenciando por sexos, sorprende o feito de que as inmigrantes do continente africano sexan as de maior presencia en Galicia.
  • miércoles, 5 de marzo de 2008

    EMIGRACIÓN A OCCIDENTE

    LA INMIGRACIÓN ILEGAL

    Es conveniente tener una idea de la cantidad de inmigrantes que entran y hay en España para darse cuenta de la importancia, mayor o menor, del problema. Si contamos solamente los inmigrantes africanos que están registrados con permiso de permanecer en el país, los marroquíes y argelinos ascienden a unos 200.000, seguidos de los negros subsaharianos que son como 25.000. Son estas cifras de fines del año 2000 pero a medida que pasa el tiempo van haciéndose mayores. Luego tenemos el grupo de inmigrantes suramericanos y del Caribe, que asciende entre andinos (ecuatorianos, peruanos, etc.) y dominicanos a la cifra de 130.000; la mayoría de mujeres son de la República Dominicana. A estos montantes hay que añadir los inmigrantes de procedencia asiática, principalmente filipinos y chinos, con un total de unos 60.000. El total de todos estos inmigrantes nos da la suma de 415.000. Pero esta cifra es superada por el Ministerio de Trabajo, que sitúa los inmigrantes no europeos con permiso de trabajo en 607.000.
    Para ser realistas debemos añadir aún a la cifra de inmigrantes aquellos que han llegado y están ilegalmente en España. Pero esta cifra lógicamente no se conoce según afirma el diario El País, el cual da unas cifras aisladas en lugares concretos, por ejemplo, de 25 a 30.000 inmigrantes ilegales en la región valenciana según datos del sindicato Comisiones Obreras.
    Podemos pensar que los inmigrantes ilegales son tantos como los legales de forma que nos estaríamos acercando al millón de inmigrantes en total, es decir, contando los africanos, los latinoamericanos y los asiáticos sin olvidar pequeños contingentes de la empobrecida Europa Oriental.
    Algunos razonan diciendo que la inmigración que hace daño es la ilegal. El politólogo Giovanni Sartori establece una distinción entre los legales y los ilegales y se muestra muy contrario a dejar permanecer a estos últimos. Esta distinción entre legales e ilegales es útil por cuanto los ilegales se prestan a caer en la delincuencia y el Gobierno no tiene control sobre ellos al no saber quiénes son ni dónde están. Pero no podemos ir muy lejos con esta diferenciación entre legales e ilegales, pues los ilegales pueden ser convertidos en legales de la noche a la mañana, bastando un simple decreto del gobierno como ocurre con las amnistías y regularizaciones en masa que se hacen a favor de ellos y que mencionamos más tarde.
    La ubicación de los inmigrantes en España dista de ser uniforme. Se concentran principalmente en las zonas agrícolas que van desde Almería hasta Cataluña pasando por la región valenciana; aparte tenemos las fuertes concentraciones de inmigrantes de Barcelona y Madrid y sus alrededores (con 148.000 y 150.000 respectivamente). Pero la verdad es que se les puede ver en muchas ciudades españolas y cada vez más, siendo muy visibles en verano vendiendo baratijas en las zonas turísticas. “Bueno, bonito, barato” es el primer español que aprenden.
    De estudios que se han hecho y que se basan en el último proceso de regularización masiva de inmigrantes (año 2000), la actividad de éstos se reparte así: 32% en la agricultura; 15% en servicio doméstico (principalmente dominicanas y filipinas); 15% en la construcción; 11% en la hostelería; un 6% en el comercio menor (pensamos que son los ambulantes). Finalmente, la estadística nos da la cifra de un 32 % en “otros”, o sea, profesiones varias.
    Entre estos “otros”, se encuentran las prostitutas. La estadística no nos dice cuántas hay (¿quién puede saber eso?) sino que el 63% de las que se ven en España son inmigrantes principalmente del Tercer Mundo, particularmente subsaharianas, es decir, chicas de raza negra. La información que trae el mencionado periódico El País en su edición del día 11 de diciembre del año 2000 es de lo más sórdido, cumpliendo así una labor informativa aunque nos resulte desagradable tenerla que leer si queremos estar informados.
    Resumiendo a lo mínimo para no cansar más al lector con cifras molestas, le diremos que los precios que cobran han bajado por la gran abundancia de chicas . Que el 24 % son latinoamericanas y el 65 % negras (subsaharianas, dice la información); también hay europeas, un 8 %, y cobran más caro. Refiriéndose a Madrid, dice, las no-europeas abordan en plena calle, medio desnudas y a veces los vecinos han protestado por tanto descaro y hasta han cortado el tráfico en el paseo de La Castellana para llamar la atención de las autoridades. La misma fuente de información cuenta el problema del sida que todo esto representa. Dice que según la ONU a finales de 1999 padecían el sida cerca de 34 millones de personas en el mundo, 23 de ellas en el África negra. Ahora bien : Si tenemos en cuenta que el África negra, con algo más de 600 millones, tiene menos de una décima parte de los habitantes del planeta resulta que tiene con mucha diferencia la mayor incidencia de sida del mundo. Algunos de estos virus suponemos que viajan a bordo de las pateras que cruzan el estrecho.
    Dejando de lado el problema de la prostitución, tenemos a España a comienzos del siglo XXI convertida en un país de inmigración de mano de obra barata y constituida principalmente por marroquíes, negros y latinoamericanos; también hay una corriente de europeos, sobre todo del este de Europa aunque en cantidad mucho menor. La tendencia de los europeos, al menos los occidentales, es hoy día no a emigrar sino a estabilizarse cada uno en su propio país. Esto ha resultado una sorpresa pues se creía que al efectuarse la integración de Europa, los trabajadores de países de salarios más bajos emigrarían a los de salarios más altos; pero esta emigración no ha tenido lugar en cantidades apreciables. Por ejemplo: Los españoles ya no emigran a Alemania a pesar de que los salarios en dicho país son bastante más altos que en España.
    España es aún un país con menos inmigrantes que otros de Europa, nos referimos a Italia, Alemania y Francia, país éste donde la inmigración que llegó procedente del norte de África constituye un serio problema social.
    Existen, desde cierto punto de vista, dos clases de inmigración: la asimilable y la no asimilable.

    martes, 4 de marzo de 2008

    PROBLEMAS DA INMIGRACIÓN

    Entre as consecuencias que existen para as persoas que inmigran a outro país, podemos destacar:
    1. Non coñecen as costumes e a veces tampouco o idioma.
    2.A xente recibeos de mala maneira.
    3.Teñen problemas para encontrar un traballo e un lugar onde vivir.
    4.Moita xente non os acepta, aínda que non os coñeza.
    5.Algúns teñen costumes raras e algúns comportanse como se estiveran no seu país. Por exemplo: as mulleres de países islámicos conservan o velo que levan no seu país.
    6.Cando sucede un roubo ou pasa calquera cousa e estes inmigrantes están presentes nel, as persoas deste país soen acusalos a eles.
    7.Arriesgan a vida ó cruzar a fronteira. Moitas mulleres veñen embarazadas e tamén veñen moitos menores.


    A chegada destas persoas a un novo país supón para elas un cambio de vida total. Aínda que sigan cas costumes do seu país deben aceptar e adaptarse ás costumes do novo país.
    As persoas que chegan en pateras, morren no traxecto e outras chegan ás nosas costas moi desidratasdas ou en mal estado.
    En ocasións, como estas persoas teñen familias numerosas, soe chegar ó país o cabeza de familia ou o maior deles, buscando traballo e unha vez encontrado e tendo un lugar para vivir, pretenderán traer á familia.

    lunes, 3 de marzo de 2008

    Os procesos xudiciais civís

    A nosa Lei de Enxuiciamento Civil establece dous criterios para determinar que clase de xuicio é o aplicable en cada caso concreto: según a materia da que se trate e segundo a cuantía da reclamación; igualmente establece 4 tipos de procedementos xudiciais que tamén presentan particularidades en función dos asuntos que se tramitan nos mismos.

    Os 4 tipos de procedementos máis destacados son:

    O xuicio ordinario

    O xuicio verbal

    O xuicio monitorio

    O xuicio cambiario